Ο Χριστός γεννήθηκε και έκλαψε για όλους
Πού είναι όλα αυτά τα ωραία που έφερε ο Χριστός στη Γη; Όταν ο Κύριος
προσευχήθηκε στο Όρος των Ελαιών, θα θυμάσαι τι προσευχή έκανε...
Ναι, Χριστούγεννα είναι - δεν το ξεχνώ! Ούτε μπερδεύτηκα- κι όμως εγώ σε πήγα στο Όρος των Ελαιών. Αλλά αυτός ο νεογέννητος Χριστός κάποτε μεγάλωσε και πήγε και στο Όρος των Ελαιών και προσευχήθηκε. Και προσευχήθηκε υπέρ του σύμπαντος κόσμου.
Δεν προσευχήθηκε μόνο για τους Εβραίους, τους Ισραηλίτες. Προσευχήθηκε για όλη τη Γη. Έκλαψε για όλη τη Γη!
Αγάπησε αυτούς που είχαν γεννηθεί, που ήταν τότε γεννημένοι και που θα γεννηθούν ως το τέλος του κόσμου. Το κάνεις; Μπορείς να το κάνεις αυτό; Να αγαπήσεις όλους, να συγχωρήσεις όλους, ν’ απλώσει η καρδιά σου, το μυαλό σου.
Θα πει κανείς: Μα, αυτά που λες δεν γίνονται. Δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε τους ξένους. Δεν μπορούμε ν’ αγαπάμε τους Τούρκους, δεν μπορούμε ν’ αγαπάμε τους Εβραίους, δεν μπορούμε ν’ αγαπάμε τους Αμερικάνους, δεν μπορούμε ν’ αγαπάμε τους Ιταλούς, τους Γερμανούς. Γιατί δεν μπορούμε; Τι είπε ο Χριστός; Μήπως είπε ότι «έρχομαι ανάμεσά σας να σας μάθω ν’ αγαπάτε επιλεκτικά»;
Άλλο η πολιτική. Εκεί μπορεί να πρέπει να κρατήσουμε κάποιες άλλες ισορροπίες και κάποια άλλα όρια.
Αλλά η καρδιά μας θα έχει κι αυτή όρια;
Η προσευχή μας θα έχει όρια;
Το αγκάλιασμα που θα κάνουμε στον κόσμο, αυτή η αγκαλιά θα έχει όρια;
Ο Κύριος άνοιξε τα χέρια Του στον σταυρό κι αγκάλιασε όλα τα σημεία της γης και του ουρανού κι άπλωσε την αγάπη Του παντού.
Εσύ μπορείς ν’ αγκαλιάσεις όλον τον κόσμο;
Μπορείς να μπεις μέσα στο λεωφορείο και να δεις απέναντι να κάθονται ξένοι, έγχρωμοι, διάφορες φυλές της Γης και μέσα σου, παρ’ όλη τη δυσκολία και τη δυσφορία που νιώθεις, να καταλάβεις ότι κι αυτό το πλάσμα που δε σ’ αρέσει, που σου φαίνεται παράξενο, που σου μυρίζει, που λες διάφορα γι' αυτόν, να καταλάβεις ότι κι αυτό το πλάσμα ο ίδιος Θεός το έπλασε;
Ο Θεός που έπλασε κι εσένα. Αυτός ο Θεός που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ κι ήρθε για ν’ αγαπήσει και ν’ αγκαλιάσει όλη την ανθρωπότητα. Το καταλαβαίνεις αυτό;
Μπορείς ν’ αγαπήσεις αυτόν που είναι στη φυλακή;
Μπορείς να καταλάβεις ότι αυτά τα εγκλήματα που έκανε ένας φυλακισμένος θα μπορούσες κι εσύ να τα κάνεις, αν είχες βρεθεί στην ίδια κατάσταση; Καταλαβαίνεις ότι αυτός ο άνθρωπος δεν το ‘κανε από κακία μεγαλύτερη απ’ τη δική σου, αλλά επειδή έτσι ήρθαν τα πράγματα στη ζωή του, έτσι μεγάλωσε, έτσι έμαθε να ζητά το δίκιο του.
Μπορεί αυτός ο άνθρωπος, που σκότωσε και τώρα είναι στη φυλακή, να ‘χε έναν πατέρα που τον σκότωνε στο ξύλο, όταν ήταν μικρό παιδί, και μετά αυτός έμπλεξε, ταλαιπωρήθηκε, έμαθε να κλέβει, να ασωτεύει, να σκοτώνει.
Δεν δικαιολογώ το αμάρτημά του.
Μα, καθρεφτίζομαι στον Χριστό.
Και λέω, Θεέ μου, μπόρεσα ποτέ να προσευχηθώ γι’ αυτούς τους ανθρώπους;
Μπόρεσα ποτέ να πάρω πάνω μου το δικό τους λάθος, το δικό τους αμάρτημα, το δικό τους φρικτό έγκλημα και να πω:
«Κύριέ μου, συγχώρεσέ τους. Σ’ ευχαριστώ που με προστατεύεις και με προφυλάσσεις από τέτοια εγκλήματα. Αλλά μήπως κι εγώ δεν έχω κάνει εγκλήματα ψυχικής φύσεως»;
Ναι, Χριστούγεννα είναι - δεν το ξεχνώ! Ούτε μπερδεύτηκα- κι όμως εγώ σε πήγα στο Όρος των Ελαιών. Αλλά αυτός ο νεογέννητος Χριστός κάποτε μεγάλωσε και πήγε και στο Όρος των Ελαιών και προσευχήθηκε. Και προσευχήθηκε υπέρ του σύμπαντος κόσμου.
Δεν προσευχήθηκε μόνο για τους Εβραίους, τους Ισραηλίτες. Προσευχήθηκε για όλη τη Γη. Έκλαψε για όλη τη Γη!
Αγάπησε αυτούς που είχαν γεννηθεί, που ήταν τότε γεννημένοι και που θα γεννηθούν ως το τέλος του κόσμου. Το κάνεις; Μπορείς να το κάνεις αυτό; Να αγαπήσεις όλους, να συγχωρήσεις όλους, ν’ απλώσει η καρδιά σου, το μυαλό σου.
Θα πει κανείς: Μα, αυτά που λες δεν γίνονται. Δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε τους ξένους. Δεν μπορούμε ν’ αγαπάμε τους Τούρκους, δεν μπορούμε ν’ αγαπάμε τους Εβραίους, δεν μπορούμε ν’ αγαπάμε τους Αμερικάνους, δεν μπορούμε ν’ αγαπάμε τους Ιταλούς, τους Γερμανούς. Γιατί δεν μπορούμε; Τι είπε ο Χριστός; Μήπως είπε ότι «έρχομαι ανάμεσά σας να σας μάθω ν’ αγαπάτε επιλεκτικά»;
Άλλο η πολιτική. Εκεί μπορεί να πρέπει να κρατήσουμε κάποιες άλλες ισορροπίες και κάποια άλλα όρια.
Αλλά η καρδιά μας θα έχει κι αυτή όρια;
Η προσευχή μας θα έχει όρια;
Το αγκάλιασμα που θα κάνουμε στον κόσμο, αυτή η αγκαλιά θα έχει όρια;
Ο Κύριος άνοιξε τα χέρια Του στον σταυρό κι αγκάλιασε όλα τα σημεία της γης και του ουρανού κι άπλωσε την αγάπη Του παντού.
Εσύ μπορείς ν’ αγκαλιάσεις όλον τον κόσμο;
Μπορείς να μπεις μέσα στο λεωφορείο και να δεις απέναντι να κάθονται ξένοι, έγχρωμοι, διάφορες φυλές της Γης και μέσα σου, παρ’ όλη τη δυσκολία και τη δυσφορία που νιώθεις, να καταλάβεις ότι κι αυτό το πλάσμα που δε σ’ αρέσει, που σου φαίνεται παράξενο, που σου μυρίζει, που λες διάφορα γι' αυτόν, να καταλάβεις ότι κι αυτό το πλάσμα ο ίδιος Θεός το έπλασε;
Ο Θεός που έπλασε κι εσένα. Αυτός ο Θεός που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ κι ήρθε για ν’ αγαπήσει και ν’ αγκαλιάσει όλη την ανθρωπότητα. Το καταλαβαίνεις αυτό;
Μπορείς ν’ αγαπήσεις αυτόν που είναι στη φυλακή;
Μπορείς να καταλάβεις ότι αυτά τα εγκλήματα που έκανε ένας φυλακισμένος θα μπορούσες κι εσύ να τα κάνεις, αν είχες βρεθεί στην ίδια κατάσταση; Καταλαβαίνεις ότι αυτός ο άνθρωπος δεν το ‘κανε από κακία μεγαλύτερη απ’ τη δική σου, αλλά επειδή έτσι ήρθαν τα πράγματα στη ζωή του, έτσι μεγάλωσε, έτσι έμαθε να ζητά το δίκιο του.
Μπορεί αυτός ο άνθρωπος, που σκότωσε και τώρα είναι στη φυλακή, να ‘χε έναν πατέρα που τον σκότωνε στο ξύλο, όταν ήταν μικρό παιδί, και μετά αυτός έμπλεξε, ταλαιπωρήθηκε, έμαθε να κλέβει, να ασωτεύει, να σκοτώνει.
Δεν δικαιολογώ το αμάρτημά του.
Μα, καθρεφτίζομαι στον Χριστό.
Και λέω, Θεέ μου, μπόρεσα ποτέ να προσευχηθώ γι’ αυτούς τους ανθρώπους;
Μπόρεσα ποτέ να πάρω πάνω μου το δικό τους λάθος, το δικό τους αμάρτημα, το δικό τους φρικτό έγκλημα και να πω:
«Κύριέ μου, συγχώρεσέ τους. Σ’ ευχαριστώ που με προστατεύεις και με προφυλάσσεις από τέτοια εγκλήματα. Αλλά μήπως κι εγώ δεν έχω κάνει εγκλήματα ψυχικής φύσεως»;
