ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΚΟΙ,
ΟΠΩΣ Ο ΠΟΛΥΕΥΣΠΛΑΧΝΟΣ ΘΕΟΣ!
Παρακαλώ ακόμα και τους πνευματικούς να είναι
ευσπλαχνικοί στα πλάσματα του Θεού, όπως πολυεύσπλαχνος είναι και ο Θεός μας.
Κάποιοι πνευματικοί αγνοούν, ότι πνευματικός είναι εκείνος, που έχει το Άγιο
Πνεύμα. Όχι αυτός που του δόθηκε μια εξουσία, να διαχειρίζεται το έλεος του
Θεού μέσα από την εξομολόγηση.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ είναι αυτός που έχει το Άγιο Πνεύμα. Και όποιος πάρει το Άγιο Πνεύμα είναι πολύ ευσπλαχνικός, γιατί το Άγιο Πνεύμα δεν είναι τίποτε άλλο από την ευσπλαχνική καρδιά του Θεού, που εκφράζεται συνέχεια από τότε που ξεκίνησε ο κόσμος μέχρι το τέλος του! Πάντα θα υπάρχει η ευσπλαχνία του Θεού!
Ο πνευματικός, που νομίζει ότι είναι πνευματικός και διαχειρίζεται με σκληρότητα την ευσπλαχνία του Θεού, πρέπει να προσέξει πολύ μην προσβάλει τον Θεό και μην βλασφημήσει τον Θεό και μην εναντιωθεί ενάντια στον Θεό από τις λαθεμένες του κινήσεις. Γιατί η ώρα που πηγαίνει ένας άνθρωπος να εξομολογηθεί, να πει τα λάθη του και να ζητήσει την άκρα ευσπλαχνία του Θεού, εκείνη την στιγμή του δίνεται η δυνατότητα, ή να πάρει την ψυχή μέσα από την κόλαση και την ταραχή και να την βάλει στην αγκαλιά του Θεού, ή να συνεργήσει ώστε αυτή η ψυχή να φύγει ακόμα πιο μακριά από τον Θεό, γιατί θα ενεργήσει άσπλαχνα. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο πρέπει να δίνεται μεγάλη προσοχή από τους πνευματικούς ιερείς.
Αλλά και οι μάνες πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές, γιατί έναν
ρόλο πνευματικού παίζουν και αυτές, που ανάλογα με την ευσπλαχνία ή την
ασπλαχνία τους, τις κρίσεις και τα λόγια τους, τις ζήλιες και τους εγωισμούς
τους, θα φανούν αν είναι εύσπλαχνες ή άσπλαχνες στα παιδιά του Θεού, στα παιδιά
τους.
Εκείνη την
στιγμή του μυστηρίου της Μετανοίας και της Εξομολογήσεως, θα πρέπει ο πνευματικός
να ξέρει ότι διαχειρίζεται, όχι την δική του προσωπική ευσπλαχνία, να λυπηθεί
έναν άνθρωπο για να τον συγχωρήσει ή όχι, αλλά την ίδια την ευσπλαχνία του Θεού,
που περνάει μέσα από την καρδιά του, τον νου του, στο στόμα του, για να την πει
και να την μεταδώσει στον εξομολογούμενο.
Γι’ αυτό και μερικές φορές πολλοί άνθρωποι φεύγουνε
με πληγωμένη την καρδιά αντί της γαλήνης, γιατί η ευσπλαχνία που τους έδωσε ο
πνευματικός ήταν τόση, όση ήταν η προσωπικότητά του, δηλαδή πολύ λίγη και πολύ
ελάχιστη και πολλές φορές και καθόλου σε σχέση, με την άκρα, την άπειρη
ευσπλαχνία του Θεού. Γι’ αυτό ο πνευματικός πρέπει να εκφράζει πάντοτε την άκρα
ευσπλαχνία του Θεού.
Δεν λέω ότι πρέπει συγχωράει εύκολα εκεί που δεν πρέπει.
Και ξέρετε τι είναι εκείνα που δεν πρέπει να
συγχωρεί εύκολα;
Το τονίζει πολύ καθαρά ο Θεός:
«Δεν θέλω να
έχετε πολλά λόγια... Δεν θέλω να έχετε καθόλου κρίσεις... Δεν θέλω τις ζήλιες
και δεν θέλω καθόλου τους εγωισμούς σας».
Σ’ αυτές τις αμαρτίες ο πνευματικός πρέπει να σταθεί
δυνατός, για να πει στο σπλάχνο του Θεού, στο παιδί του Θεού ότι: «Παιδί μου,
από τις ζήλιες που έχεις, τους εγωισμούς σου και τα πολλά λόγια, δεν μπορεί να
έλθει να κατοικήσει ο Θεός σε μια τέτοια καρδιά. Μετάνιωσε, ζήτησε συγγνώμη,
άλλαξε, και τότε ο Θεός θα έλθει να κατοικήσει μέσα σου».
Τότε ο πνευματικός ας γίνετε σκληρός, γιατί το παιδί
του Θεού και τον ίδιο τον Ιησού θα πληγώσει με τα αγκάθια του εγωισμού, του
φθόνου, της κακίας, των κρίσεων που έχει και που χωρίς να το καταλαβαίνει,
εκείνη την στιγμή γίνεται ένας σύγχρονος διώκτης του Ιησού. Αλλά και το ίδιο το
παιδί θα πληγωθεί, γιατί ο σατανάς θα βρει ευκαιρία ακόμα πιο πολύ να το
πελαγώσει και να το οδηγήσει στα σκοτάδια λόγω της αμετανοησίας του και της
άγνοιάς του να καταλάβει, ότι αυτά τα βρώμικα αρώματα του σατανά δεν χωρούν
στην αρωματισμένη χριστιανική ψυχή του.
Και τα βρώμικα αρώματα ξέρετε ποια είναι;
Τα πολλά
λόγια, οι κρίσεις, οι ζήλιες και οι εγωισμοί.
Πείτε τα ξανά.
«Πολλά λόγια, κρίσεις, ζήλιες και εγωισμοί».
Μάθετέ τα καλά και γράψτε τα. Αυτά είναι τα βρώμικα
αρώματα του σατανά, που δεν χωρούν σε μια ευγενική χριστιανική ψυχή…
(απόσπασμα από κήρυγμα του π. Ελπιδίου
Βαγιανάκη)
