ΠΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ!
Πόσες φορές, αλήθεια, σκεφτόμουνα αυτή την αγία οικογένεια, την Αγία Σοφία με τις τρεις της κόρες. Μάνα ήτανε σαν κι εσάς, που κρατούσες τις τρεις μικρές της κόρες και τις αγαπούσε, τις λάτρευε και τις οδηγούσε στον ουρανό.
Πόσες φορές την φαντάστηκα να γονατίζει μαζί με τα κοριτσάκια της και να προσεύχονται. Να ενώνει τα χεράκια τους μπροστά στην καρδιά τους κι όλοι μαζί να προσεύχονται στον ουράνιο Πατέρα.
Πόσες φορές ευχήθηκα:
«Αχ, Αγία μου Σοφία, να μπορούσα να σε έβλεπα. Να σου ζητούσα να είσαι δίπλα μου, κοντά μου, όταν κι εγώ βρίσκομαι σε στεναχώριες και δυσκολίες».
Μετά από λίγο, για άλλη μια φορά δέχτηκα ουράνια διαπίστωση:
«Και ποιος σου είπε, παιδάκι μου, ότι δεν είμαι δίπλα σου;
Ποιος σου είπε ότι κάθε φορά που με φωνάζεις δεν είμαι δίπλα σου;
Αλλά και όσες φορές εσύ μπορεί να το ξεχνάς, εγώ πάλι δίπλα σου είμαι.
Εγώ είμαι κοντά στο κρεβάτι σου, όταν είσαι κουρασμένος από χίλιες δυο στεναχώριες. Όπως έκανα στις κόρες μου, όταν ζούσα εδώ στη γη, έτσι κάνω τώρα και σε σένα».
Θα σας τα πω έτσι με απλότητα για να καταλάβετε κάποια πράγματα του ουρανού.
Θέλω να σας τα πω, γιατί πιστεύω ότι κι εσείς θα τα εφαρμόσετε.
Πόσες φορές θέλησα να προσευχηθώ και ένιωθα την παρουσία της Αγίας να μου λέει:
«Έλα, γιε μου, σήκω τώρα να προσευχηθούμε μαζί. Έλα να γονατίσουμε μαζί».
Σαν μάνα, όπως καθοδηγούσε τις τρεις της κόρες στη γη, έρχεται τώρα να καθοδηγήσει και έναν γιο που δεν είχε και λαχταρούσε να είχε.
Έτσι έλεγε η μικρούλα η κόρη της:
«Σ’ αγαπάει σαν τον γιο που δεν είχε. Σαν τον ιερέα που θα ήθελε να έχει».
Και λέω κι εγώ:
Αλήθεια, τόσο κοντά μας είναι ο ουρανός;
(απόσπασμα από απομαγνητοφωνημένο κηρυγμα του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη)
