Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ!

Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ!

Αυτός, που θέλει να μιμηθεί τον πράο και ησύχιο Κύριο, πρέπει να αγαπήσει την ευλογημένη σιωπή. Τότε μόνο θα μπορεί να προφέρει αδιαλείπτως το πανάγιό Του όνομα και να εργάζεται διαρκώς το θέλημά Του "ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς" του και με πόθο άγιο.

Για να αποκτήσεις τη σιωπή και την ησυχία στην καρδιά σου, απόφευγε τις περιττές βιοτικές σκέψεις. Ετσι θά σωθεις και θα συγχορεύεις με Αγγέλους.

Να μιλάς μόνο όταν πρόκειται να πεις κάτι ανώτερο της σιωπής. 

 Ο πολύλογος, έστω κι αν ειναι ρήτορας, πνευματικά δέν ευδοκιμεί.

Η αργολογία εκδιώκει από την καρδιά το χαροποιόν πένθος.

Σιώπα και ειρήνευε.

Να γνωρίζεις για ποιό σκοπό σιωπάς. π.χ. Αν με τη γλώσσα σιωπάς και με τον λογισμό σου κατακρίνεις, δεν σε ωφελεί μια τέτοια σιωπή. Ούτε πάλι ωφελεί να σιωπάς και στην καρδιά σου να βασιλεύει μελαγχολία και απόγνωση.


Ενας Γέροντας, πολύ μεγάλος νηστευτής, είπε: "Εκείνη την ημέρα, που θα παραβιάσω ασκόπως την ευλογημένη σιωπή, δεν μπορώ ούτε κι αυτό τυν κανόνα της νηστείας μου να τηρήσω, καθώς πρέπει".

Για τη σιωπή, που μ’ ἐρωτάς, πρέπει να ξέρεις ότι αυτή δεν έγκειται μόνο στη σιωπή της γλώσσας, αλλά προ παντός στη σιωπή των λογισμών. Αν δηλαδή σιωπά η γλώσσα σου, οι λογισμοί σου όμως κρίνουν και καταδικάζουν τους άλλους, ε! τότε αυτό δεν είναι σιωπή! 

 Είναι γραμμένο κάπου: "Μπορεί να μιλάς όλη την ημέρα, και όμως εσωτερικά να έχεις ευλογημένη σιωπή, επειδή δηλαδή δεν θα λες εκείνα, που δεν αρμόζουν. Και μπορεί να σιωπάς όλη την ημέρα, και όμως να μην τηρείς θεάρεστα τη σιωπή, διότι ο λογισμός σου φλυαρεί και κατακρίνει".

Ελεγε κάποιος: "Αν και πολλές φορές μετάνοιωσα, επειδή μίλησα, όμως ποτέ μου δέν μετάνοιωσα, επειδή σιώπησα."  

Κι εγώ σε συμβουλεύω να μιλάς μόνο, όταν πρόκειται να πεις κάτι, που είναι καλύτερο της σιωπής!

Οπως υπάρχει η καλή σιωπή, υπάρχει και η κακή. Οπως υπάρχει η καλή ομιλία, υπάρχει και η κακή. 

Καλή σιωπή είναι η ταπεινή, η εσωτερική, αυτή, που συνοδεύεται με προσευχή, και γεμίζει την ψυχή με χαρά. 

Κακή σιωπή είναι εκείνη, που την συνοδεύει η δειλία, η εσωτερική κατάκριση, η ολιγοπιστία, η θλίψη, η απόγνωση. 

Καλή ομιλία είναι εκείνη, που λέει τα σωστά και αναγκαία. Κακή ομιλία είναι η αργολογία, η ευτραπελία, η κολακεία, η υποκρισία, ο θυμός, η οργή, η αισχρολογία, η κατάκριση, η συκοφαντία και όλα τα παρόμοια. Πρέπει λοιπόν να αποκτήσουμε "νοῦν Χριστοῦ" (Α’ Κορ. β’ 16), ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε πότε θα πρέπει να μιλήσουμε και πότε θα πρέπει να σιωπήσουμε.

 Γέρων Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης