Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ (17 Ιουλίου)

Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ

Η μνήμη της εορτάζεται στις 17 Ιουλίου

1. Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Βρισκόμαστε στον 3ο μ.Χ. αιώνα. Η Εκκλησία του Χριστού ζει ένδοξες στιγμές. Πλήθος ειδωλολατρικού κόσμου, σ’ όλη την αυτοκρατορία, εγκαταλείπει τη ψεύτικη θρησκεία των ειδώλων και ασπάζεται το ελπιδοφόρο μήνυμα του Ευαγγελίου.

Από τις πιο χαμηλές τάξεις των δούλων μέχρι τις πιο μεγάλες τάξεις των αρχόντων, των Συγκλητικών και αυτού ακόμη του Παλατιού, η Χριστιανική πίστη έχει κατακτήσει τις διψασμένες ψυχές όλων εκείνων που αναζητούσαν με πόθο την μοναδική Αλήθεια.

Εξαιτίας, όμως, της μεγάλης εξάπλωσης της Χριστιανικής θρησκείας, η Εκκλησία ζει και ηρωικές στιγμές. Ο μεγάλος και απάνθρωπος διωγμός που της κήρυξε το ειδωλολατρικό κατεστημένο, την γέμισε με πλήθος ηρώων της πίστης. Αμέτρητοι είναι οι άγιοι μάρτυρες που ομολόγησαν με θάρρος την Χριστιανικής τους πίστη ενώπιον βασιλέων και ηγεμόνων και με την προσωπική τους θυσία δόξασαν το όνομα του Χριστού, τον οποίον αγάπησαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους ως τον μοναδικό Σωτήρα και Λυτρωτή τους!

Συγκίνηση και θαυμασμό προκαλεί η διαπίστωση ότι, στο αναρίθμητο αυτό πλήθος των αγίων μαρτύρων, συγκαταλέγονται ακόμα και μικρά παιδιά, καθώς και αδύναμα κορίτσια. Τα βασανιστήρια που τους κάνουν οι ειδωλολάτρες δεν διαφέρουν σε ένταση, απανθρωπιά και σκληρότητα από των υπολοίπων. Η πίστη και η ομολογία τους προκαλούν την έκπληξη και το θαυμασμό όλων, μα κυρίως του ειδωλολατρικού κόσμου. Οι ειδωλολάτρες δεν μπορούν να καταλάβουν από πού αντλούν τόση δύναμη, θάρρος και υπομονή όλα αυτά τα μικρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια ώστε να μην φοβούνται τις απειλές και τα φριχτά βασανιστήρια που τους έκαναν οι Ρωμαίοι βασιλιάδες και ηγεμόνες για να αρνηθούν τον Χριστό και να θυσιάσουν στα είδωλα!

Εντυπωσιάζονται από τα υπερφυσικά θαύματα που βλέπουν να γίνονται στο όνομα του Χριστού, μπροστά στα μάτια τους, από τα μικρά αυτά Χριστιανόπουλα, και θέλουν να γνωρίσουν τη νέα θρησκεία της αγάπης και του θαύματος!

Είναι μεγάλο θαύμα γι’ αυτούς να κατορθώνει μια θρησκεία να μεταμορφώνει σε αγγέλους αγάπης και καλοσύνης όσους την ακολουθούν και να εδραιώνει στις καρδιές των πιστών της μια βασιλεία ειρήνης, ευτυχίας και χαράς.

Για να έρθει, όμως, η Βασιλεία του Θεού στη γη και το Φως του Χριστού να φωτίσει μέσω της αγίας Του Εκκλησίας τα σκοτάδια όλων των ανθρώπων, αναρίθμητα πλήθη αγίων μαρτύρων πότισαν με το αίμα της θυσίας τους τα θεμέλια της Εκκλησίας. Ανάμεσά τους και ένα μικρό ολόδροσο τριαντάφυλλο, ένα μικρό πανέμορφο κορίτσι, μόλις δεκαέξι χρόνων, που με την ευωδία της πίστης και της μαρτυρικής του πορείας ευωδιάζει μέχρι σήμερα με το παραδεισένιο άρωμα της αγιότητας του αλλά και των πολλών θαυμάτων που επιτελεί σ’ όσους με πίστη την επικαλούνται.

Το ευωδιαστό αυτό λουλούδι της αγίας μας Εκκλησίας, που όλοι αγαπούν και ευλαβούνται, είναι η καλλιπάρθενος Μάρτυς του Χριστού μας, αγία Μαρίνα!

2. ΟΡΦΑΝΗ ΑΠΟ ΜΩΡΟ

Η αγία Μαρίνα γεννήθηκε το 270 μ. Χ. στην περίφημη πόλη Αντιόχεια της Πισιδίας, στην Μ. Ασία, την εποχή που τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κυβερνούσε ο Κλαύδιος Καίσαρας.

Οι γονείς της ήταν πολύ πλούσιοι και επιφανείς. Ο πατέρας της λεγόταν Αιδέσιος και ήταν ιερέας των ειδώλων. Την μητέρα της δεν πρόλαβε να την γνωρίσει, επειδή λίγες μέρες μετά την γέννησή της πέθανε.

Ο πατέρας της, απελπισμένος από το θάνατο της γυναίκας του, προκειμένου να ζήσει το παιδί, το δίνει σε μια απλή και συνετή γυναίκα, που προσφέρθηκε να θηλάσει και να μεγαλώσει το μωρό. Αυτή έμενε σ’ ένα μικρό χωριουδάκι, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Αντιόχεια και είχε φήμη καλής και ενάρετης γυναίκας.

Την γυναίκα αυτή θα γνωρίσει και θα αγαπήσει ως μάνα της η μικρή Μαρίνα. Αλλά και η άγνωστη αυτή γυναίκα θα αγαπήσει υπερβολικά το μωρό αυτό που θα το αναθρέψει με τόση αγάπη και στοργή σαν να ήταν δικό της σπλάγχνο.

Κοντά σ’ αυτή τη γυναίκα δεν θα νιώσει καθόλου την ορφάνια της μάνας και την έλλειψη του μητρικού χαδιού. Η στοργή, η καλοσύνη και τα πλούσια ψυχικά χαρίσματα της γυναίκας αυτής, θα συμβάλλουν αποφασιστικά στη σωστή διαπαιδαγώγηση της μικρής Μαρίνας. Κοντά της το μικρό κορίτσι θα μάθει να αγαπά όλους τους ανθρώπους και να κάνει πάντοτε το καλό.

Η μικρή Μαρίνα θα αγαπήσει τη γυναίκα αυτή σαν πραγματική της μάνα και, αργότερα, όταν θα μεγαλώσει περισσότερο και θα μάθει όλη την αλήθεια, θα δοξάζει το Θεό που η υπέροχη αυτή γυναίκα την ανέθρεψε από μωρό παιδί, δίνοντας της παράλληλα με την υλική τροφή και την αληθινή πνευματική τροφή, τη γνώση του αληθινού Θεού.

Η γυναίκα αυτή, που την αγάπησε περισσότερο ακόμα και από τα δικά της παιδιά, ήταν μια ενάρετη και σοφή κρυφή Χριστιανή, που τα ψυχικά και φιλάνθρωπα χαρίσματά της την είχαν κάνει γνωστή και σεβαστή στην χριστιανική κοινότητα της περιοχής.

Εξάλλου αυτή τη μητρική στοργή και μεγάλη καλοσύνη που είχε και που όλοι γνώριζαν, έκανε τον πατέρα της μικρής Μαρίνας, τον Αιδέσιο, να αποφασίσει να εμπιστευθεί τη μικρή Μαρίνα, μετά το θάνατο της γυναίκας του, σ’ αυτή τη γυναίκα, χωρίς βέβαια να γνωρίζει ότι επρόκειτο περί χριστιανής γυναικός.

Η σοφή αυτή γυναίκα δεν αποκάλυψε εξ αρχής την χριστιανική της πίστη στη μικρή Μαρίνα, για να μη δώσει στόχο στον πατέρα της Αιδέσιο, ο οποίος ήταν φανατικός λάτρης των ειδώλων, αλλά φρόντισε να μεταδώσει στο χαριτωμένο και πανέμορφο αυτό κοριτσάκι τις μεγάλες αρετές της χριστιανικής θρησκείας. Την έμαθε να αγαπά και να σέβεται όλους τους ανθρώπους και ιδίως τους φτωχούς και καταφρονημένους. Την έμαθε, επίσης, να είναι σεμνή, ταπεινή και ευγενική προς όλους, χαρίσματα που κάνουν έναν άνθρωπο αγαπητό και περιζήτητο.

Σαν το διψασμένο ελαφάκι, που τρέχει με λαχτάρα στη δροσερή πηγή να βρει νερό να ξεδιψάσει, έμοιαζε η Μαρίνα. Με αγάπη και μεγάλη λαχτάρα, σαν άλλο ελαφάκι, έπινε το γάργαρο και δροσερό νερό από τα σοφά και λόγια και έργα της υπέροχης αυτής θετής μάνας της.

Ο πατέρας της Αιδέσιος, ο οποίος ερχόταν συχνά πυκνά για να τη δει, δεν έκρυβε την χαρά και τον μεγάλο ενθουσιασμό του για τη μεγάλη ομορφιά, αλλά και τις πολλές αρετές που στόλιζαν τη μικρή του Μαρίνα.

3. Η ΜΑΡΙΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ

Η Μαρίνα, μέσα στο στοργικό αυτό σπιτάκι της θετής μάνας της, αύξανε στην ηλικία και την ομορφιά, αποκτώντας με τον χρόνο και την αληθινή γνώση των πραγμάτων.

Σιγά - σιγά ανακαλύπτει την χριστιανική υποδομή των μεγάλων αρετών της θετής μητέρας της και ζητά να μάθει για τη χριστιανική πίστη. Εκείνη, πάλι, βλέποντας ότι η Μαρίνα έχει μεγαλώσει πλέον αρκετά, ώστε να κατανοεί και να αξιολογεί με το δικό της μυαλό τα πάντα, καθώς επίσης πως είχε έρθει ο κατάλληλος καιρός να της γνωστοποιήσει την αλήθεια για τον αληθινό Θεό και για τον ερχομό στη γη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, άρχισε να της μιλά για την Χριστιανική θρησκεία.

Ατελεύτητες ώρες, σαν διψασμένο ελαφάκι, θα μένει στα γόνατα της γλυκιάς θετής μητέρας της η μικρή Μαρίνα για να ακούει συνεπαρμένη τις θαυμαστές διηγήσεις του αγίου Ευαγγελίου για τη ζωή, τα θαύματα και τη διδασκαλία του Κυρίου Ιησού.

Χωμένη στην αγκαλιά της αγίας αυτής θετής μητέρας της, κάτω από τον υπέροχο έναστρο ουρανό με τα αναρίθμητα λαμπερά αστεράκια, ακούει προσεχτικά και με ευλάβεια για τον ένα αληθινό Θεό, που δημιούργησε για χάρη του ανθρώπου τον υπέροχο κόσμο που βλέπουμε και μέσα στον οποίο ζούμε. Ακούει για τον πανέμορφο Παράδεισο, μέσα στον οποίο ζούσε αρμονικά ο πρωτόπλαστος άνθρωπος με όλα τα ζώα του κόσμου και τον οποίον έχασε, εξ αιτίας του φθόνου του σατανά και της ανυπακοής του Αδάμ και της Εύας στο θέλημα του Θεού.

Την λύπη της για την άσχημη αυτή κατάληξη, αντικατέστησε η χαρά και ο ενθουσιασμός καθώς έμαθε πως για να σώσει ο Θεός το ωραιότερο δημιούργημά Του, τον άνθρωπο, καταδέχτηκε να έρθει ο Ίδιος στη γη και να γεννηθεί από μια αγνή και αγία γυναίκα, την παρθένα Μαριάμ, σε μια φτωχή και ταπεινή σπηλιά, που χρησίμευε για στάβλο σε άλογα ζώα, σ’ ένα μικρό χωριό της Παλαιστίνης, την Βηθλεέμ. Ήταν τόσο φτωχικά εκεί μέσα σε τούτη τη σπηλιά, που η παναγία Μητέρα Του, επειδή δεν είχε που να το βάλει τον νεογέννητο Ιησού να κοιμηθεί, το έβαλε μέσα στη ζεστή φάτνη των άλογων ζώων αντί σε κρεβατάκι. Μάλιστα, για να ζεσταθεί, επειδή έξω έκανε πολύ κρύο και τα λίγα ρουχαλάκια της μητέρας του δεν ήταν αρκετά να το ζεστάνουν, ήρθαν κοντά του μερικά ζώα του στάβλου και το ζέσταιναν με το ζεστό χνώτο τους. Οι άγγελοι από τη χαρά τους, που ο Ύψιστος Θεός για να σώσει τον κόσμο γινόταν άνθρωπος, πανηγύριζαν με δοξολογίες στον ουρανό και παρουσιάστηκαν σε πολλούς βοσκούς στη γύρω περιοχή και τους έλεγαν να πάνε σ’ εκείνη τη σπηλιά για να δουν τον Σωτήρα του κόσμου. Σε λίγο όλη η μικρή σπηλιά ήταν γεμάτη από τα μικρά τσοπανόπουλα, τα οποία κρατώντας στην αγκαλιά τους τα μικρά προβατάκια, ήρθαν κι αυτά μαζί με τους βοσκούς γονείς τους για να δουν και να προσκυνήσουν τον νεογέννητο Χριστό.

Η μικρή Μαρίνα νόμιζε πως βρισκόταν και αυτή μαζί με τα μικρά τσοπανόπουλα δίπλα από τη φάτνη του μικρού Χριστού και γέμιζε με τα δικά της αγνά, γεμάτα αγάπη φιλιά Αυτόν που επρόκειτο να γίνει από τώρα η μοναδική χαρά και ευτυχία της καρδιάς της.

Δάκρυα αγάπης και συγκίνησης, που έτρεχαν ασταμάτητα από τα παιδικά γλυκά ματάκια της, άρχισαν να ποτίζουν το περιβόλι της καρδιάς της. Μια καρδιά που έμελε να γίνει κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος και καμίνι της θείας Αγάπης.

Πόσο θα ήθελε και εκείνη να ήταν ανάμεσα στους τρεις μάγους, που ήρθαν από τα βάθη της Ασίας για να προσκυνήσουν τον μεγάλο βασιλιά Χριστό, και να του προσφέρουν τα πολύτιμα δώρα τους, σμύρνα, χρυσό και λιβάνι! Αυτή όμως δεν είχε τίποτα άλλο να του δώσει εκτός από ένα, την δικιά της παιδική καρδιά με όλη την αγάπη της μαζί!

4. Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΗΣ

Ο Βασιλιάς του κόσμου, ο γλυκύς Νυμφίος των αγνών ψυχών, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, είχε σκύψει το άχραντο κεφάλι Του στη γη και άκουγε τη μυστική προσευχή της μικρής αγνής αυτής παιδούλας. Δέχτηκε την προσφορά της και από κείνη ήδη τη στιγμή ήταν πλέον ο Νυμφίος της καρδιάς της αλλά και κείνη η πολυαγαπημένη Του μικρή θυγατέρα!

Εκείνο το βράδυ, κάτω από τον έναστρο ουρανό, έγινε η πρώτη συνάντηση του ουράνιου Νυμφίου Ιησού με την εκλεκτή της καρδιάς Του, την μικρή Μαρίνα. Τα πολυάριθμα αστράκια του ουρανού, καθώς και τα αναρίθμητα πλήθη των αγγέλων που συνόδευαν τον Βασιλιά του κόσμου, ήταν οι ευτυχείς μάρτυρες του πνευματικού αυτού αρραβώνα.

Οι επόμενες μέρες κύλισαν μέσα σε μια απέραντη χαρά και ευτυχία για την μικρή Μαρίνα. Κάθε μέρα που περνά, μαθαίνει όλο και πιο πολλά γι’ Αυτόν που η καρδιά της τώρα αγαπά. Πληροφορείται σιγά - σιγά, με όλες τις λεπτομέρειες, όλα όσα αφορούν τη ζωή και την διδασκαλία του πολυαγαπημένου της Ιησού Χριστού.

Τα πολυάριθμα θαύματα που κάνει, η πολυεύσπλαχνη αγάπη στους αμαρτωλούς που δείχνει, η ανεξίκακη συμπεριφορά Του απέναντι σ’ αυτούς που θα τον σταυρώσουν και η ένδοξη ανάστασή Του, γίνεται η καθημερινή της μελέτη.

Τα βράδια μένει ώρες ολόκληρες άγρυπνη, γονατιστή στην προσευχή, συνομιλώντας μ’ Εκείνον που είναι γι’ αυτήν η μοναδική ευτυχία της καρδιάς της!

Η μεγάλη της χαρά ήταν να πηγαίνει κάπου κρυφά, που κανείς να μην την παίρνει είδηση, πότε στο διπλανό με το σπιτάκι τους πανέμορφο δασάκι και πότε κοντά στο μικρό ποταμάκι του χωριού τους, που με τα γάργαρα νερά του διέσχιζε πανέμορφες ερημικές λουλουδιστές τοποθεσίες. Εκεί, αφού ένωνε τα παιδικά χεράκια της σε προσευχή μπροστά στο στήθος και την καρδιά της, σαν όρκο παντοτινής αγάπης στον λατρευτό της Ιησού, άφηνε στην σιγαλιά της ησυχίας όλη την αγάπη της καρδιάς της να ανεβαίνει σαν άρωμα θεϊκό στην αγκαλιά του αγαπημένου της Ιησού!

Η μεγάλη αγάπη της στον Χριστό επέσυρε γρήγορα πάνω της τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και την ευλογία του Ουρανού. Η αγνή και καθαρή ψυχή της ευωδίαζε πάντα το άρωμα της Θείας Χάρης.

Ο πολυαγαπημένος της Κύριος, προσκεκλημένος από την προσευχή της αγαπημένης Του θυγατέρας, την επισκέπτεται συχνά και την ευλογεί πλουσιοπάροχα, γεμίζοντας την ψυχή της με πλήθος χαρίσματα!

Βέβαια, αισθητή αρχίζει να κάνει πότε – πότε και την παρουσία του, στην αρχή προκαλώντας φόβο αλλά κατόπιν την αδιαφορία και την περιφρόνησή της, ο παντοτινός εχθρός του ανθρώπου, ο καταραμένος δαίμονας. Δεν μπορεί να ανεχθεί ένα μικρό κοριτσάκι να πηγαίνει αντίθετα με το αμαρτωλό θέλημά του, να αγαπά τόσο πολύ το Χριστό και να τον καίει με την πύρινη προσευχή της! Με τα πονηρά του τεχνάσματα μάταια προσπαθεί να την φοβίσει και να την πάρει μακριά από τον Χριστό.

Οι άγιοι άγγελοι, βλέποντας την δύναμη της πίστης και την ασάλευτη αγάπη της μικρής Μαρίνας, πανηγυρίζουν στον ουρανό και φτιάχνουν γύρω της προστατευτική ασπίδα για να μη μπορεί να την πειράξει κανένα κακό.

Μαζί με το χρόνο που κυλά ήρεμα, φουντώνει όλο και πιο πολύ μέσα στην παιδική καρδούλα της μικρής Μαρίνα η αγάπη και η λατρεία της στον αληθινό Θεό. Σαν το ηφαίστειο που εκρήγνυται και τρέχει ασυγκράτητα η λάβα από ψηλά, έτσι μοιάζει και η φλεγόμενη από την αγάπη του Χριστού καρδούλα της μικρής μας αγίας!

Η Μαρίνα, τον θησαυρό αυτό που η ίδια έχει βαθιά κρυμμένο μέσα στην καρδιά της, θέλει και επιθυμεί όλοι να τον γνωρίσουν, για να γίνουν και αυτοί χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, όπως και η ίδια. Λυπάται βαθιά που οι περισσότεροι άνθρωποι λατρεύουν τα άψυχα και σατανικά είδωλα και ακολουθούν τα αμαρτωλά παραδείγματα των ψεύτικων θεών τους, βυθίζοντας την ψυχή τους στα σκοτεινά δεσμά του σατανά.

Πόσο θα ήθελε να γνωρίσει όλος ο κόσμος την υπέροχη χριστιανική διδασκαλία και τον αγαπημένο της Βασιλιά, τον Ιησού Χριστό! Η επιθυμία αυτή γίνεται στόχος της ζωής της. Η χαρά και η ευτυχία που χαρίζει ο Κύριος σε όσους Τον αγαπούν και ακολουθούν τις θεϊκές εντολές της διδασκαλίας Του, πρέπει να γίνει κτήμα όλων των ανθρώπων.

Η Μαρίνα γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο έργο. Ξέρει πολύ καλά πως για τον λόγο αυτό και για την πίστη στον αγαπημένο της Ιησού, εκατομμύρια Χριστιανοί σ’ όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία διώκονται και υποφέρουν φριχτά βασανιστήρια.

Μήπως μπορεί να ξεχάσει τα όσα φοβερά μαρτύρια άκουσε να λένε πως έκαναν οι ειδωλολάτρες σε πιστούς Χριστιανούς στην κοντινή μεγαλούπολη, την Αντιόχεια της Πισιδίας, εκεί που είναι ο πατέρας της, Αιδέσιος, ιερέας των ειδώλων;

Μήπως δεν έκλαψε από πίκρα όταν έμαθε για κάποιους γνωστούς Χριστιανούς, οι οποίοι, όταν αρνήθηκαν να θυσιάσουν στα είδωλα, διέταξε ο έπαρχος και τους έριξαν άλλους μέσα σε άγρια θηρία για να τους φάνε, άλλους μέσα σε καμίνια φωτιάς για να τους κάψουν, άλλους τους έγδαραν ζωντανούς για να πεθάνουν και άλλους τους υπέβαλλαν σε τόσα και τόσα φριχτά και απάνθρωπα βασανιστήρια, μήπως και καταφέρουν να τους μεταπείσουν!

Μπορεί, βέβαια, η ίδια να έκλαψε από λύπη, για τα πολλά και φριχτά βάσανα που υπέφεραν οι ένδοξοι αυτοί ήρωες του Χριστού, όμως, βαθιά μέσα της, τους καλοτύχισε για τη μεγάλη τιμή και δόξα με την οποία τους στεφάνωσε ο ουράνιος Νυμφίος της.

Από εκείνη την ημέρα που έμαθε για τους υπέροχους αυτούς αθλητές της πίστης, τους άγιους μάρτυρες του Χριστού, τη δόξα της αγίας μας Εκκλησίας, τίποτε άλλο δεν ήθελε πιο πολύ όσο το να ακολουθήσει και αυτή τα ένδοξα βήματά τους.

Γνωρίζει πολύ καλά πως αυτό χωρίς την ουράνια βοήθεια του αγαπημένου της Ιησού δεν μπορεί να το πετύχει. Για το λόγο αυτό, ζητά με πύρινες προσευχές την θεϊκή βοήθεια.

Ο Κύριός της ανταποκρίνεται στις ευσεβείς παρακλήσεις της. Η καρδιά της, όσο περνά ο καιρός, γίνεται όλο και πιο πολύ ένα καμίνι της θεϊκής αγάπης, έτοιμο να εκραγεί για να κάψει με την πυρφόρα λάβα του ότι παλιό και ερειπωμένο είχε ο ειδωλολατρικός κόσμος, αλλά ταυτόχρονα να λάμψει με τις ουράνιες ανταύγειες του και να φωτίσει καινούριους δρόμους χαράς και ευτυχίας στους ταλαίπωρους ανθρώπους που βασανιζόντουσαν μέχρι τότε από τα σκοτάδια της ειδωλολατρίας.

5. ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

Η μικρή Μαρίνα έχει μεγαλώσει. Σε λίγο θα είναι δεκαπέντε χρονών. Έχει γίνει μια πανέμορφη κοπέλα, που όλοι αγαπούν και σέβονται για τους ευγενικούς της τρόπους και την φιλεύσπλαχνη καρδιά της. Δεν υπάρχει φτωχός που να μην την γνωρίζει, αφού από τα τρυφερά χεράκια της παίρνουν κάθε λίγο και λιγάκι όλοι οι πεινασμένοι λίγο ψωμί και φαγάκι που η αγάπη της θα τους φυλάξει. Σαν άγγελος χαράς θα έρθει ανάμεσα στα ορφανά παιδάκια του χωριού της για να γίνει φίλη και βοηθός στις χήρες μητέρες τους.

Πόσα λόγια γλυκά και παρήγορα, που φέρνουν χαρά και ελπίδα στην καρδιά, δεν άκουσαν από τα μελιστάλακτα χείλη της όλοι οι βασανισμένοι από πλήθος αρρώστιες, όταν η πανέμορφη αυτή Χριστιανή κόρη τους επισκεπτόταν στο κρεβάτι του πόνου και έπλυνε στοργικά τις πληγές τους;

Να γιατί όλοι την λάτρευαν και την αγαπούσαν τόσο πολύ σαν να ήταν δικό τους παιδί!

Οι συγκινητικές εκδηλώσεις αγάπης του κόσμου απέναντι στην πεντάμορφη αυτή κόρη με τα πλούσια πνευματικά και σωματικά χαρίσματα έκαναν τον πατέρας της Αιδέσιο να χαίρεται και να καμαρώνει για το παιδί του.

Μια και σε λίγες μέρες θα γίνει η όμορφη κόρη του Μαρίνα δεκαπέντε χρονών, θέλει να της κάνει έκπληξη και να γιορτάσει με πανηγυρικό τρόπο τα γενέθλια της, με θρησκευτικές τελετές και θυσίες στους ψεύτικους θεούς, τους οποίους υπηρετεί σαν ειδωλολάτρης ιερέας.

Εκείνη την ημέρα, μέσα σε χαρές και τραγούδια θα την φέρει στο πατρικό της σπίτι στην Αντιόχεια, όπου ο ίδιος μένει από τότε που πέθανε η γυναίκα του, για να την παρουσιάσει στους εκλεκτούς προσκεκλημένους του και να την οδηγήσει στη συνέχεια στο μεγάλο ναό της θεάς Αφροδίτης, για να την ευχαριστήσει που στόλισε την κόρη του με τόση ομορφιά.

Η Μαρίνα καταλαβαίνει ότι ήρθε η ώρα να ομολογήσει μπροστά σε τόσο κόσμο την αγάπη και την πίστη της στον Ιησού Χριστό και αργότερα να υποστεί για χάρη Του τις πρώτες θλίψεις.

Ήδη η γενέθλια πομπή έφτασε μπροστά στο άγαλμα της θεάς Αφροδίτης και ο πατέρας της έπιασε από το μυροδοχείο αρκετό λιβάνι και το έριξε μπροστά στο βωμό της θεάς με τα αναμμένα κάρβουνα, σαν θυμίαμα αφιέρωσης στη μεγάλη θεά των ειδωλολατρών. Στη συνέχεια πρότεινε και στην κόρη του να κάνει το ίδιο για να εκφράσει μ’ αυτό τον τρόπο τις ευχαριστίες της στη μεγάλη θεά της ηδονής και της ακολασίας που την έκανε όμορφο σκεύος ηδονής.

Η Μαρίνα αρνείται να πάρει λιβάνι και να θυμιάσει την ψευτοθεά. Έκπληκτος ο πατέρας της, μάταια προσπαθεί να την μεταπείσει για να μη γίνει περίγελος μπροστά στα μάτια των πολυάριθμων προσκεκλημένων του. Στην αρχή δεν ξέρει τι να υποθέσει για την συμπεριφορά αυτή της κόρης του. Γυρνά προς το μέρος της και με παρακλητικό τόνο την ρωτά να του απαντήσει γιατί δεν προσφέρει θυμίαμα στην θεά της ομορφιάς Αφροδίτη.

Η Μαρίνα αποφασίζει να κάνει την πρώτη της δημόσια ομολογία και να μιλήσει σ’ όλους για την αγάπης στον βασιλιά της Ιησού.

- Αγαπημένε μου πατέρα, νιώθω την χαρά που έχεις σήμερα για μένα βλέποντας με να μπαίνω στα δεκαπέντε μου χρόνια και να μοιάζω με την γλυκιά μου μάνα, όπως μου λες, μάνα την οποία όμως δεν είχα τη χαρά να γνωρίσω και να δεχτώ το μητρικό της χάδι. Σίγουρα και αυτή ψηλά από τον ουρανό θα χαίρεται μαζί σου που με βλέπει να γίνομαι μεγάλη κοπέλα και αντάξια των προσδοκιών σου. Όμως, πατέρα μου, γι’ αυτό το ωραίο γεγονός δεν θα ήθελα να ευχαριστήσω πλάσματα ανύπαρκτα και φανταστικά όπως είναι οι ψεύτικοι θεοί που εσύ από άγνοια υπηρετείς αλλά τον ένα και μοναδικό αληθινό Θεό που υπάρχει. Αυτόν που δημιούργησε όλον αυτόν τον θαυμάσιο ορατό κόσμο μέσα στον οποίο εμείς ζούμε αλλά και τον αόρατο με όλες τις ουράνιες τάξεις των αγίων αγγέλων που τον υμνολογούν ακατάπαυτα στον ουρανό και βοηθούν όλους εμάς εδώ στη γη για να βαδίζουμε πάντα στον σωστό δρόμο σαν γνήσιοι φίλοι μας και βοηθοί.

Ο πατέρας της Μαρίνας τα χάνει. Δεν ξέρει τι να πει. Νομίζει ότι η κόρη του έχει τρελαθεί. Για ποιον Θεό δημιουργό του λέει που αυτός δεν τον γνωρίζει; Θέλει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, γι’ αυτό και την ξαναρωτά:

- Παιδί μου, για ποιον Θεό δημιουργό μου μιλάς, τον οποίον εγώ δεν γνωρίζω;

- Πατέρα μου, μιλώ για έναν γλυκύ, πολυέλεο και πολυεύσπλαχνο Θεό, που αγαπά τον κόσμο όλο σαν πατέρας στοργικός. Έναν Θεό που έκανε για χάρη μας όλη αυτή την ωραία δημιουργία και την στόλισε με την απέραντη γαλάζια θάλασσα, τον καταπληκτικό έναστρο ουρανό, τα πανέμορφα δάση, λουλούδια, πουλάκια, ζώα, λίμνες και ποταμάκια και ό,τι άλλο στολίζει την πανέμορφη μας γη. Ένα Θεό που, όταν είδε πως το ωραιότερο του δημιούργημα, ο άνθρωπος, με πονηριά του σατανά έφυγε από κοντά Του και μπλέχτηκε στα σκοτεινά δεσμά της αμαρτίας και της κακίας, έστειλε τον μονογενή Του Υιό να έρθει στη γη για να τον λυτρώσει με τη διδασκαλία και τα άγια Πάθη Του.

Ο πατέρας της, φανερά ταραγμένος γι’ αυτά που ακούει, κοιτά με αγωνία μια την κόρη του και μια όλους τους προσκεκλημένους του, οι οποίοι δείχνουν να παρακολουθούν με προσοχή τα λόγια της κόρης του. Βέβαια, ανάμεσά τους βλέπει και μερικούς, οι οποίοι δείχνουν εκνευρισμό και φανερή δυσαρέσκεια γι’ αυτά που ακούνε. Είναι οι φανατικοί λάτρεις των ειδώλων που δεν δέχονται ν’ ακούσουν τίποτε άλλο εκτός από ύμνους και λόγια λατρευτικά στους ψεύτικους θεούς τους.

Ο Αιδέσιος δεν μπορεί να καταλάβει για ποιον θεό μιλά η κόρη του. Μάταια ψάχνει να βρει στο μυαλό του κάποια θεότητα, από το μεγάλο πλήθος που λάτρευαν οι ειδωλολάτρες, τέτοια, που να ταιριάζει με τα λεγόμενα της κόρης του. Μια φωνή δυνατή, ανάμεσα από τους δυσαρεστημένους, τον έφερε πίσω στην πραγματικότητα.

- Τα ίδια πράγματα λένε και οι εχθροί των θεών μας. Μήπως είναι Χριστιανή και μιλάει για το Θεό των Χριστιανών; Γι’ αυτό δεν θέλει να θυμιάσει τους αθάνατους θεούς μας;

Τρόμος καταλαμβάνει την καρδιά του πατέρας της, στο άκουσμα των λόγων αυτών. Δεν θέλει να πιστέψει πως η πανέμορφη κόρη του, το καμάρι και η δόξα του σπιτιού του, που φάνταζε έτσι όμορφα στολισμένη μέσα στα κατάλευκα ρούχα των γενεθλίων της σαν θεά του Ολύμπου, παρασύρθηκε από τους άσπονδους εχθρούς των θεών του και έγινε Χριστιανή. Για τον λόγο αυτό, αντιδρά αστραπιαία και ρωτά την κόρη του:

- Παιδί μου, πες σε όλους πως δεν είσαι Χριστιανή και πως ο Θεός για τον οποίον μιλούσες δεν είναι ο Θεός των Χριστιανών αλλά κάποιος άλλος από το πλήθος των θεών του κράτους μας.

Η Μαρίνα κοίταξε γλυκά τον πατέρα της. Αυτός με αγωνία περίμενε να ακούσει από το ίδιο το στόμα της, μπροστά σ’ όλο τον κόσμο, την επιβεβαίωση πως η κόρη του ιερέα των ειδώλων δεν είναι δυνατόν να είναι χριστιανή. Τα λεπτά που περνούν του φαίνονται σαν αιώνες. Δεν μπορεί να αντέξει ούτε στο ελάχιστο τα λίγα δευτερόλεπτα που κυλούν. Με έκδηλη την αγωνία στο πρόσωπό του ξαναρωτά βιαστικά την κόρη του:

- Έλα, παιδί μου, μην αργείς, πες σε όλους τους φίλους μας προσκεκλημένους πως λατρεύεις τους ένδοξους θεούς μας και πως μισείς τους καταραμένους χριστιανούς και τον σταυρωμένο Θεό τους.

Η Μαρίνα, αφού ζήτησε πρώτα από τον αγαπημένο της Ιησού την θεία βοήθεια, άνοιξε το στόμα της για να σφραγίσει με την πρώτη της ομολογία την μεγάλη αγάπη της στον λατρεμένο της βασιλιά Ιησού Χριστό.

- Πατέρα μου, χαίρομαι που μου δίνεται σήμερα η ευκαιρία να μιλήσω σε σένα αλλά και σ’ όλους τους φίλους μας προσκεκλημένους στη χαρά των γενεθλίων μου, για τον έναν και αληθινό Θεό. Αυτόν τον Θεό που η καρδιά μου με λαχτάρα ζητά να γνωρίσεις και εσύ αλλά και όλος ο κόσμος, αν θέλουμε να είμαστε παντοτινά ευτυχισμένοι και χαρούμενοι σ’ αυτή τη γη αλλά και στην άλλη, την αιώνια ζωή. Ο Θεός που εγώ λατρεύω και αγαπώ πάνω και απ’ αυτή τη ζωή μου ακόμη, είναι Θεός της αγάπης και της συμπόνιας. Είναι Θεός που δεν θέλει να μισούμε ο ένας τον άλλο, ούτε να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε δούλους και ελεύθερους. Θέλει να σεβόμαστε και να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους σαν αδέλφια μας, γιατί είμαστε όλοι παιδιά Του. Δεν αρέσκεται στο να βλέπει τα παιδιά Του να κατρακυλούν στα διάφορα αμαρτωλά πάθη και να ζουν άσωτη ζωή. Η διδασκαλία Του είναι ανώτερη από τη διδασκαλία όλων αυτών των θεών που εσύ, αγαπημένε μου πατέρα, πιστεύεις.

- Παιδί μου, τι είναι όλα αυτά τα ανόητα που λες και προσβάλεις τους μεγάλους θεούς μας! Έλα, θυσίασε στη θεά Αφροδίτη, που σε στόλισε με τόση ομορφιά και άφησε κατά μέρος αυτόν τον άγνωστο Θεό που λατρεύεις και που δεν μας είπες ακόμα το όνομά του.

- Δεν μπορώ, πατέρα μου, να θυσιάσω σε θεούς που δεν είναι αληθινοί και που πίσω τους κρύβονται πονηρά δαιμόνια, που εξαπατούν τους αφελείς ανθρώπους με σκοπό να τους συμπαρασύρουν στην απώλεια της κόλασης. Εγώ μόνο έναν αληθινό Θεό πιστεύω, λατρεύω και αγαπώ. Σ’ Αυτόν μόνο μπορώ να προσφέρω το θυμίαμα αλλά και όλη μου τη ζωή. Είναι Αυτός που η καρδιά μου αγαπά πάνω από το κάθε τι σ’ αυτή τη γη. Είναι ο βασιλιάς μου και ο μοναδικός Νυμφίος της ψυχής μου. Είναι ο Ιησούς Χριστός!

Αστροπελέκια αν έπεφταν από τον ουρανό δεν θα τρόμαζαν τον Αιδέσιο περισσότερο από ότι τον τρόμαξαν τα τελευταία λόγια της κόρης του. Νομίζει πως είναι ψέματα όλα αυτά που βλέπει και ακούει.

- Μαρίνα, παιδί μου, τι είναι αυτά που ακούω; Πες μου ότι όλα αυτά είναι ψέματα, πως δεν είσαι Χριστιανή.

- Είμαι Χριστιανή, πατέρα, και είμαι σίγουρη πως και συ, αν γνωρίσεις το μεγαλείο της χριστιανικής διδασκαλίας, θα γίνεις σίγουρα Χριστιανός.

6. ΤΗΝ ΑΠΟΚΛΗΡΩΝΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ

Ο Αιδέσιος, στην επίσημη επιβεβαίωση της ίδιας της κόρης του ότι είναι Χριστιανή, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την οργή και το θυμό του. Πιασμένος γερά από τα σκοτεινά δεσμά των δαιμόνων, τους οποίους μέχρι τώρα υπηρετούσε πιστά σαν ιερέας των ειδώλων, ξεχνά κάθε είδος ανοχής και αγάπης στο ίδιο του το παιδί και εκτρέπεται σε κάθε μορφή βαναυσότητας και κακότητας. Με λόγια απρεπή και ανάρμοστα, όχι μόνο για τον οποιονδήποτε άνθρωπο αλλά πολύ περισσότερο για πατέρα, καταφέρεται κατά της κόρης του και εναντίων όλων των Χριστιανών. Καταριέται αυτούς που ξεγέλασαν την μονάκριβη του κόρη και την έμπλεξαν στα δίχτυα του Χριστιανισμού. Αναγκάζονται οι πιο ψύχραιμοι να επέμβουν, για να τον αποτρέψουν από το να βιαιοπραγήσει κατά της μοναχοκόρης του. Η ψυχική του κατάσταση βρίσκεται σε παραλογισμό.

Η αρχική του υπερβολική αγάπη στη Μαρίνα μετατρέπεται σε μίσος και η πατρότητα σε εχθρότητα. Μάταια θα προσπαθήσει, για τελευταία φορά, να την επαναφέρει στη θρησκεία των ειδώλων. Στο τέλος, βλέποντας την σταθερή και αμετακίνητη γνώμη της Μαρίνας πάνω στην αγάπη του Χριστού, δεν διστάζει να την αποκηρύξει από κόρη του και να αναγγείλει σ’ όλους πως απ’ αυτή τη στιγμή την αποκληρώνει και απ’ όλη την περιουσία του.

Γεμάτος οργή και θυμό, διατυμπανίζει παντού ότι από τώρα και στο εξής δεν θέλει ούτε να την δει ποτέ αλλά ούτε και να την ακούσει πλέον.

Με βαρβαρότητα και ανεπίτρεπτη κακία θα ξεσχίσει το κατάλευκο φόρεμα των γενεθλίων της και θα τραβήξει από τα μαλλιά της τα ωραία λουλούδια που κοσμούσαν το πανέμορφο προσωπάκι της Μαρίνας.

Τα τελευταία του σκληρά λόγια απέναντι στη μονάκριβη πεντάμορφη κόρη του φαίνεται ότι ούτε ο ίδιος δεν μπόρεσε να αντέξει, γιατί έπεσε σχεδόν λιπόθυμος μπροστά στο βωμό της θεάς Αφροδίτης. Χρειάστηκε πολύ δροσερό νερό να ρίξουν στο πυρακτωμένο από θυμό πρόσωπό του για να τον συνεφέρουν και να τον οδηγήσουν στο σπίτι του.

Εντωμεταξύ, η θετή μάνα της Μαρίνας, η οποία παρακολουθούσε την πρώτη δημόσια ομολογία αγάπης στο Χριστό της ευλογημένης αυτής κόρης, κατόρθωσε μέσα στην γενική αναταραχή που δημιουργήθηκε με την λιποθυμία του πατέρα της, να φυγαδεύσει την νεαρή Χριστιανή μακριά από το θυμό και τον κίνδυνο των ειδωλολατρών.

Ένας χρόνος σχεδόν κύλισε ήσυχος και χαρούμενος για την Μαρίνα. Με πίστη ακόμα πιο δυνατή και με διάθεση ιεραποστολική, περνά τις μέρες της με προσευχή και με έργα φιλανθρωπικά. Χωρίς φόβο μιλά παντού για τον αγαπημένο της Ιησού και την υπέροχη χριστιανική διδασκαλία, κάνοντας πολλούς ειδωλολάτρες να εγκαταλείπουν τα είδωλα και να ασπάζονται τον Χριστιανισμό.

7. Ο ΕΠΑΡΧΟΣ ΟΛΥΒΡΙΟΣ

Οι χριστιανοί χαίρονται αλλά ο δαίμονας πικραίνεται. Η δύναμη της πίστης και η φλογερή αγάπη της Μαρίνας στο Χριστό, όχι μόνο του καταφέρνει σοβαρά πλήγματα αλλά και του παίρνει πολλές ψυχές μέσα από τα χέρια του. Ο δαίμονας ωρύεται και ετοιμάζει τα σατανικά του σχέδια εναντίον της νεαρής χριστιανής.

Μια μέρα ενώ η Μαρίνα επέστρεφε στο σπίτι της από μια συνηθισμένη επίσκεψη στους φτωχούς και ασθενείς μικρούς φίλους της, συναντήθηκε στο δρόμο με μια μικρή ρωμαϊκή στρατιωτική μονάδα, που πήγαινε στην Αντιόχεια. Διοικητής της ήταν ο τρομερός άρχοντας της Ανατολής, ο ξακουστός έπαρχος Ολύβριος.

Ο Ολύβριος, ο οποίος προπορευόταν των στρατιωτών, όταν είδε την πανέμορφη Μαρίνα, θαμπώθηκε από την ομορφιά και το κάλλος της και κεραυνοβόλος αμαρτωλός έρωτας κυρίεψε την ψυχή του. Αμέσως έβαλε τους στρατιώτες να μάθουν τίνος κόρη ήταν η πανέμορφη αυτή κοπέλα και πως λέγεται. Ήθελε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να την κάνει δική του. Χάρηκε όταν έμαθε ότι ήταν κόρη ιερέα των ειδώλων και πατέρας της ήταν ο Αιδέσιος, που υπηρετούσε στο ναό της θεάς Αφροδίτης στην Αντιόχεια.

Ο Ολύβριος μόλις έφθασε στην Αντιόχεια ζήτησε να έρθει αμέσως μπροστά του ο Αιδέσιος. Αφού εγκωμίασε την ομορφιά της κόρης του την οποία συνάντησε τυχαία στο δρόμο, καθ’ οδόν προς την Αντιόχεια, μπήκε αμέσως στο θέμα και του ζήτησε την Μαρίνα για να την κάνει γυναίκα του.

Η χαρά και η λύπη ενώθηκαν εκείνη τη στιγμή στην καρδιά του Αιδέσιου.

Χαρά, γιατί ο ξακουστός άρχοντας της Ανατολής επέλεξε για γυναίκα του την δικιά του κόρη αλλά και λύπη γιατί η πεισματάρα κόρη του θα βρισκόταν τώρα μπροστά σε μεγάλες ταλαιπωρίες εξ αιτίας της Χριστιανικής πίστης της.

Ο Αιδέσιος ευχαρίστησε τον έπαρχο για την επιλογή του αυτή και αμέσως, χωρίς να χάσει καιρό, του αποκάλυψε και τον μεγάλο του πόνο.

Καταφέρθηκε με θυμό και αγανάκτηση εναντίων των χριστιανών οι οποίοι παρέσυραν με τις πονηριές τους την μοναδική πανέμορφη κόρη του και ζήτησε από τον έπαρχο Ολύβριο παραδειγματική εκδίκηση.

Όσο για την Μαρίνα, έδωσε ο Αιδέσιος κάθε δικαίωμα στον έπαρχο να την μεταχειρισθεί αυτός όπως ήθελε, ακόμα και με σκληρό τρόπο, φτάνει να κατάφερνε να την γυρνούσε πίσω στην θρησκεία των ειδώλων.

Έχοντας και την συγκατάθεση του πατέρα της, ο Ολύβριος έδωσε αμέσως διαταγή να φέρουν μπροστά του την Μαρίνα.

8. ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΕΠΑΡΧΟ

Ξαφνιάστηκε η Μαρίνα όταν είδε μπροστά στο σπίτι της τους στρατιώτες του Ολύβριου να της ζητούν να τους ακολουθήσει μέχρι την Αντιόχεια. Από τα μισόλογα των στρατιωτών μαθαίνει και την πραγματική αιτία που θέλει να την δει ο Έπαρχος. Τρομάζει στη σκέψη ότι ο Ολύβριος την έχει ερωτευτεί τρελά και θα έκανε τα πάντα προκειμένου να ικανοποιήσει το ερωτικό πάθος του. Αντιλαμβάνεται πως ο δαίμονας ξεκίνησε το μεγάλο πόλεμο εναντίον της, προκειμένου να την κάνει να απαρνηθεί τον Χριστό και να υποταχθεί στα σατανικά ηδονικά θέλγητρά του Έπαρχου.

Η Μαρίνα όμως είναι αποφασισμένη και την πίστη της στον αγαπημένο της Ιησού παντού να διαλαλήσει αλλά και την αγνότητα του σώματος και της ψυχής της να κρατήσει. Μέχρι να φθάσει στην Αντιόχεια προσεύχεται συνέχεια με θέρμη και πίστη βαθιά, ζητώντας απ’ τον Χριστό να την βοηθήσει και να την ενισχύσει σε κάθε δυσκολία που θα έχει.

- Θεέ μου, ψιθυρίζει, καταλαβαίνω ότι έφθασε η ώρα να ομολογήσω παντού ότι Συ είσαι ο Νυμφίος της καρδιάς μου, που πιστεύω, λατρεύω και αγαπώ πιο πολύ από το κάθε τι πάνω σ’ αυτή τη γη. Βοήθησε με να αντέξω τα διάφορα βασανιστήρια και να νικήσω. Φύλαξε μου την αγνότητα του σώματός μου και αξίωσε με να μείνω παντοτινά νύμφη δική Σου.

Ο Ολύβριος, όταν έφεραν τη Μαρίνα μπροστά του, δεν χόρταινε να την βλέπει και να θαυμάζει την ομορφιά της. Η αμαρτωλή επιθυμία του για την νεαρή Χριστιανή κορυφώθηκε. Με προσποιητή καλοσύνη θα προσπαθήσει να πετύχει αυτό που θέλει.

- Για πες μου όμορφη κόρη, πως λέγεσαι και που μένεις;

- Μαρίνα λέγομαι και μένω στο διπλανό χωριό από την Αντιόχεια, η οποία είναι και η πατρίδα μου.

- Μαρίνα έμαθα πως είσαι κόρη του ιερέα των μεγάλων θεών μας, του Αιδέσιου και απ’ ότι βλέπω οι προσευχές του πατέρα σου στη θεά της ομορφιάς και της ηδονής δεν πήγαν χαμένες. Η μεγάλη μας θεά Αφροδίτη σε στόλισε με τόση ομορφιά και χάρη που είναι δίκαιο και επιβεβλημένο να την ευχαριστήσεις σήμερα, γι’ αυτό και να θυμιάσεις στο βωμό της. Έλα, λοιπόν, μαζί μου να θυμιάσουμε στο άγαλμά της για να χαρεί και ο πατέρας σου, που θέλει να σε δει γρήγορα ευτυχισμένη με έναν ωραίο άντρα για σύζυγο σου.

- Εγώ, έπαρχε Ολύβριε, μόνο έναν Θεό πιστεύω, λατρεύω και αγαπώ και Αυτόν εύχομαι μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου να υπηρετώ μέχρι την τελευταία πνοή της ζωής μου.

- Γιατί Μαρίνα δεν θυσιάζεις στους μεγάλους θεούς μας, τους οποίους υπηρετεί και αυτός ακόμα ο πατέρας σου;

- Οι θεοί στους οποίους πιστεύετε είναι ψεύτικοι και πίσω απ’ αυτούς κρύβονται τα πονηρά δαιμόνια. Αυτά σας έχουν δέσει σφιχτά στα σατανικά τους δεσμά ώστε να τα ακολουθείτε πιστά και να κάνετε όλα τα πονηρά θελήματά τους. Για το λόγο αυτό οι ίδιοι οι θεοί σας είναι θεοί του πολέμου, όπως ο Άρης, της ακολασίας και της αμαρτωλής ηδονής, όπως η Αφροδίτη, του ψέματος και της απάτης, όπως ο Δίας και τόσοι άλλοι που με τα δικά τους αμαρτωλά παραδείγματα εξευτελίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Αντίθετα με όλους αυτούς, ο Κύριος μου Ιησούς Χριστός είναι Θεός και διδάσκαλος κάθε καλού και κάθε αρετής, όπως της αγάπης, της καλοσύνης, της ηθικής ζωής και του σεβασμού προς όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα αν είναι αυτοί δούλοι και ελεύθεροι.

- Μαρίνα, διέκοψε το λόγο της θυμωμένα ο Ολύβριος, τι είναι αυτές οι ανοησίες που λες και βρίζεις τους αθάνατους θεούς μας; Γνωρίζεις ότι η πίστη σου αυτή είναι αντίθετη από τις εντολές του μεγάλου μας αυτοκράτορα και του κράτους και ως εκ τούτου απόλυτα καταδικαστέες; Γνωρίζεις ότι έχω, σύμφωνα με αυτά που πιστεύεις, την εξουσία να σε τιμωρήσω με μεγάλα και φριχτά βασανιστήρια; Έλα, άσε τις παιδικές ανοησίες και θυσίασε στους θεούς μας, αν θέλεις να μη χάσεις την ομορφιά σου και αυτήν ακόμα τη ζωή σου!

- Έπαρχε Ολύβριε, είμαι έτοιμη για χάρη Αυτού που πιστεύω και αγαπώ να υποστώ κάθε θλίψη αυτής της ζωής, ακόμα και τον ίδιο το θάνατο. Γι’ αυτό μην καθυστερείς. Ό, τι είναι να κάνεις, κάνε το και θα διαπιστώσεις με τα ίδια τα μάτια σου, όχι μόνο την φλογερή αγάπη που καίει στα στήθη μου για το Χριστό αλλά και την ουράνια δύναμη του πολυαγαπημένου μου Ιησού Χριστού σ’ εκείνους που τον αγαπούν!

Το θάρρος, η τόλμη, η ομορφιά, οι εύστοχες απαντήσεις και γενικά η όλη στάση της νεαρής πανέμορφης Μαρίνας, δεν έκαναν εντύπωση μόνο στον έπαρχο Ολύβριο αλλά και σ’ όλους τους ειδωλολάτρες που παρακολουθούσαν τη δίκη της νεαρής Χριστιανής. Ο Ολύβριος, μετά τις πρώτες εντυπώσεις που είχε απ’ αυτήν που ήθελε να την κάνει δική του γυναίκα, προκειμένου να σκεφτεί καλύτερα τι έπρεπε να πράξει, αλλά και για να την εκφοβήσει λίγο, διέταξε να την φυλακίσουν.

Η Μαρίνα μέσα στη φυλακή δόξαζε το Θεό που την αξίωσε να ομολογήσει με θάρρος την αγάπη της γι’ Αυτόν και τον παρακάλεσε θερμά να της δώσει δύναμη και κουράγιο για να αντέξει τα επερχόμενα βασανιστήρια.

Το άλλο πρωί, διέταξε ο Ολύβριος και έφεραν μπροστά του την Μαρίνα. Πίστευε πως μετά το φόβο και τη μοναξιά που πέρασε μέσα στη σκοτεινή φυλακή, δεν θα είχε κουράγιο πλέον να αντιστέκεται στις επιθυμίες της εξουσίας του.

- Λοιπόν, Μαρίνα, τι λες τώρα, θα θυσιάσεις στα είδωλα ή θ’ αρχίσουμε τα βασανιστήρια; Τι επιλέγεις; Θέλεις να ζήσεις και να χαρείς την όμορφη αυτή ζωή ή θα προτιμήσεις, για χάρη του Εσταυρωμένου σου, να χάσεις μαζί με την ομορφιά σου και τη ζωή σου; Αν επιλέξεις να ζήσεις, θα σε γεμίσω με πλούσια δώρα και χαρές και θα σε κάνω γυναίκα μου, για να είσαι η πρώτη αρχόντισσα της Ανατολής.

- Έπαρχε, ακόμα δεν κατάλαβες καλά ότι στην καρδιά μου μια αγάπη έχω και στα βάθη της ψυχής μου μια και μοναδική μορφή βασιλεύει, αυτή του αγαπημένου μου Νυμφίου, του πολυαγαπημένου μου Ιησού! Γι’ αυτή την αγάπη είμαι έτοιμη τα πάντα να υποφέρω. Πάψε λοιπόν να μου ζητάς να Τον αρνηθώ και άλλη ψεύτικη αγάπη να διαλέξω!

Ο Ολύβριος, πληγωμένος στον εγωισμό του, όχι τόσο για την άρνηση της Μαρίνας να θυσιάσει στα είδωλα, όσο γιατί δεν ήθελε να τον αγαπήσει ως άντρα της, αλλάζει στάση. Τα οργισμένα μάτια του πετούν σπίθες κακίας και μίσους. Το στόμα του εκτοξεύει κατάρες και απειλές.

- Μαρίνα, της λέει για τελευταία φορά, σκέψου συνετά πριν είναι ήδη πολύ αργά. Σε περιμένουν πολλά και φριχτά βασανιστήρια. Ξίφος, φωτιά, πίσσα καυτή, κρεμάλα, θάνατος. Όλα αυτά είναι στο χέρι μου…Λέγε, θυσιάζεις στα είδωλα και σε κάνω την πρώτη αρχόντισσα της Ανατολής ή προτιμάς τα βάσανα και το φριχτό θάνατο;

- Είμαι Χριστιανή και καμιά θλίψη ή απειλή δεν θα με χωρίσει από την αγάπη του Νυμφίου μου Ιησού.

9. ΤΗΝ ΧΤΥΠΑΝΕ ΜΕ ΡΟΖΙΑΣΜΕΝΑ ΡΑΒΔΙΑ

Ντροπιασμένος ο Ολύβριος από τη γενναία στάση της νεαρής Χριστιανής, με θολωμένο μυαλό από κακία, μίσος και απανθρωπιά, διατάζει αμέσως ν’ αρχίσουν τα μαρτύριά της.

Ειδικοί βασανιστές, οι λεγόμενοι ραβδούχοι, αφού ξεγύμνωσαν την νεαρή κοπέλα άρχισαν να την χτυπάνε βάναυσα με ραβδιά που είχανε πάνω τους ρόζους, για να κάνουν τον πόνο από τα κτυπήματα ακόμα πιο δυνατό.

Το νεανικό κορμί της αγίας Μάρτυρας γεμίζει αμέσως με πληγές. Οι σάρκες της σχίζονται και το αίμα ρέει άφθονο από το αγνό κορμί της. Ο πόνος είναι αβάσταχτος.

Με ηρωική υπομονή παρακαλεί στην προσευχή της τον αγαπημένο της Ιησού να την βοηθήσει, για να αντέξει ως το τέλος.

Οι ειδωλολάτρες που παρακολουθούν τον ανελέητο ραβδισμό του μικρού αυτού κοριτσιού, από τη μια απορούν και θαυμάζουν την μεγάλη υπομονή της και από την άλλη εξοργίζονται για την απαθρωπιά του Έπαρχου.

Αυτός δείχνει ασυγκίνητος μπροστά στο απάνθρωπο μαστίγωμα.

Όταν οι μαστιγωτές κουράζονται και δεν αντέχουν άλλο, μόνο τότε διατάζει τους στρατιώτες να ξαναβάλουν τη Μαρίνα πίσω στη φυλακή.

10. ΤΗ ΓΔΕΡΝΟΥΝ ΜΕ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΝΥΧΙΑ

Στη φυλακή η αγία μας, παρά τους φριχτούς πόνους στο πληγωμένο και αιμόφυρτο σώμα της, γονατίζει στην προσευχή, διάλογο ν’ ανοίξει με τον αγαπημένο της Χριστό.

Στη συνομιλία αυτή, με ότι αγαπά πιο πολύ σ’ αυτή τη γη, βρίσκει βάλσαμο, παρηγοριά, αγάπη, χαρά, δύναμη, όλα αυτά μαζί.

Ο Ιησούς με μυστικό τρόπο τη γεμίζει με Χάρη πολύ και ουράνια γαλήνη.

Αυτή, μένει εκεί γονατιστή στην προσευχή, χωμένη στου αγαπημένου της Ιησού την πατρική ζεστή αγκαλιά.

Περνούν λίγες μέρες μέχρι να την ξαναφέρει και πάλι μπροστά του ο ασεβής Ολύβριος. Ο ίδιος έχει αγωνία να δει αν μετάνιωσε η Μαρίνα και αν είναι έτοιμη να θυσιάσει στα είδωλα.

- Λοιπόν, Μαρίνα, έβαλες μυαλό; Θα θυσιάσεις τώρα στα είδωλα ή θα συνεχίσουμε τα μαρτύρια;

- Ποτέ δεν θα αρνηθώ τον βασιλιά μου Ιησού, ανόητε Έπαρχε, και ποτέ δεν θα θυσιάσω στα άψυχα και δαιμονικά είδωλά σου…

Ο Ολύβριος, γεμάτος οργή και αγανάκτηση, δεν περίμενε να συνεχίσει τα λόγια της η Μαρίνα, όταν διατάζει τους δήμιους να εξαντλήσουν πάνω της κάθε βάσανο και κάθε γνωστό μαρτύριο. Μέσα στο σατανικό παραλογισμό του φωνάζει και διατάζει:

- Κρεμάστε την. Σχίστε το κορμί της με σιδερένια νύχια! Δεν την αντέχω άλλο…

Σαν τα πεινασμένα κοράκια πέσανε πάνω της οι βασανιστές.

Πρώτα την κρέμασαν από τα μαλλιά πάνω σ’ ένα δέντρο και μετά, με σκουριασμένα και μυτερά σιδερένια νύχια, άρχισαν να σχίζουν το τρυφερό της σώμα.

Τα σιδερένια νύχια έκοβαν το κορμί της φέτες - φέτες και οι σάρκες με το αίμα γινόταν μια μάζα άμορφη και τρομερή.

Ενώ το αίμα της αγίας μας πότιζε το χώμα και οι βασανιστές με σατανικό σαδισμό ταλαιπωρούσαν το μικρό αυτό κορίτσι, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε πικραμένος το απάνθρωπο μαρτύριο της μικρής Χριστιανής κόρης. Από τα μάτια όλων έτρεχαν ασταμάτητα δάκρυα λύπης και συμπόνιας.

Ακόμα και αυτός ο πρωταγωνιστής των βασανιστηρίων, ο έπαρχος Ολύβριος, δεν μπορούσε να κοιτάζει το αιμόφυρτο κορμί της αγίας μας, που σπάραζε αμίλητη κάτω από τα σκληρά βασανιστήρια των δημίων. Ανατρίχιαζε κανείς βλέποντας την πρώην πανέμορφη κόρη να γίνεται τώρα μια άμορφη μάζα από σάρκα και αίμα.

Κάποια στιγμή, και ενώ πίστευαν ότι η αγία μας δεν θα άντεχε πλέον άλλο, αλλά κάτω από τη φρίκη των πόνων και την ακατάσχετη αιμορραγία από το πλήθος των πληγών της γρήγορα θα πέθαινε, αποφάσισαν τα ανθρωπόμορφα αυτά θηρία να σταματήσουν τα βασανιστήρια και να την πετάξουν σαν σκυλί ξανά στη φριχτή φυλακή!

Εκεί, μόνη και αβοήθητη, χωρίς καμιά περιποίηση και φροντίδα, χωρίς λίγο φαγητό, σίγουρα μετά από λίγο θα ξεψυχούσε.

Αλήθεια, πώς μεταμορφώνει ο δαίμονας τους οπαδούς του! Ο Θεός να μας φυλάξει, ώστε ποτέ να μην πέσουμε στα σατανικά δίχτυα της κακίας του.

11. ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ 

Μέσα στη φυλακή η Μαρίνα, αφού συγκέντρωσε όση δύναμη ακόμα διέθετε το πληγωμένο σώμα της, πιστεύοντας και αυτή πως το τέλος της δεν ήταν μακριά, λόγω της ακατάσχετης αιμορραγίας, γονάτισε στην προσευχή να πει λίγα λόγια αγάπης στο Νυμφίο της Ιησού αλλά και για να ζητήσει συγνώμη εκ μέρους των βασανιστών της!

Η Μαρίνα, γνήσια μαθήτρια του ευσπλαχνικού Ιησού, όχι μόνο συγχωρούσε τους βασανιστές της για τα απάνθρωπα βασανιστήρια που της έκαναν αλλά και παρακαλούσε τον Θεό να φωτίσει τις ψυχές τους, τόσο αυτών όσο και όλων των άλλων ειδωλολατρών για να γνωρίσουν την αλήθεια και να απαλλαγούν από τα δεσμά του σατανά.

Ο σατανάς, βλέποντας την τέλεια αυτή χριστιανική συμπεριφορά της δούλης του Χριστού, δεν την άντεχε άλλο. Αφού δεν κατάφερε μέσω των υπηρετών του να την υποτάξει, αποφασίζει μόνος του να της επιτεθεί.

Τα μεσάνυχτα, την ώρα που η Μαρίνα ακόμα γονατιστή προσευχόταν και ενώ όλα τριγύρω ήσαν ήσυχα και σκοτεινά, παρουσιάζεται μπροστά της με τη μορφή μεγάλου και τρομερού δράκοντος. Τα μάτια του έβγαζαν φωτιές και η μακριά γλώσσα του ήταν σαν κάρβουνο. Σφύριζε απαίσια και χτυπούσε τη μεγάλη ουρά του πάνω κάτω, προκαλώντας τρόμο, σύγχυση και ταραχή.

Η αγία μας δεν δείλιασε αλλά ούτε και σταμάτησε την προσευχή της. Απεναντίας συνέχισε την προσευχή της με μεγαλύτερη θέρμη και πίστη στο Θεό.

Ο σατανάς, βλέποντας την αδιαφορία της αγίας μας απέναντι στις επιθέσεις του, νευριάζει και ταράζεται ακόμα πιο πολύ. Δεν ανέχεται να τον περιφρονεί κάποιος και μάλιστα ένα αδύναμο κοριτσάκι. Συνεχίζει την απειλή και την επίθεση του. Προκαλεί ψεύτικη φαντασία στην αγία μας, πως τάχα την καταπίνει ο δράκοντας.

Η Μαρίνα, πράγματι, νιώθει εκείνη τη στιγμή πως μπαίνει μέσα στο στόμα του θηρίου. Φυσικός φόβος την κυριεύει για λίγα δευτερόλεπτα. Αμέσως, όμως, κάνει την προσευχή της πιο φλογερή και την πίστη της πιο δυνατή.

Έχοντας την ψευδαίσθηση ότι την καταπίνει ο δράκοντας, ψάλλει δυνατά την παρακάτω προσευχή:

<<Αναστήτω ο Θεός και διασκοσπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντες Αυτόν>> .

Μαζί με την ψαλμωδία της σηκώνει και το πληγωμένο χέρι της και κάνει το ένδοξο σημείο του Σταυρού.

Τότε ο σατανάς δεν αντέχει άλλο. Τα λόγια της θερμής προσευχής της τον τρομάζουν και το σημείο του Σταυρού σχίζει σαν κοφτερό μαχαίρι το φάντασμα του σατανά. Ένας τρομαχτικός θόρυβος ακούγεται και ο δράκοντας σκάει με κρότο και εξαφανίζεται.

Η αγία μας, ευτυχισμένη από την ήττα του δαίμονα, δοξολογεί τον Θεό με ακατάπαυτους ύμνους και ευχαριστίες όλη τη νύχτα.

12. ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

Όσο η αγία Μαρίνα μέσα στη σκοτεινή και υγρή φυλακή προσεύχεται και παρακαλεί το Θεό να λυτρώσει τους ανθρώπους από τα ζοφερά δίχτυα του σατανά, τόσο ο δαίμονας τρίζει τα δόντια του από κακία και ετοιμάζει νέες επιθέσεις.

Ενώ η νύχτα είχε προχωρήσει πολύ και η Μαρίνα είχε ακουμπήσει στον τοίχο της φυλακής της για να δώσει λίγη ανάπαυση στο ταλαιπωρημένο σώμα της, βλέπει ξαφνικά να εμφανίζεται μπροστά της μια άγρια και τρομακτική μορφή.

Έμοιαζε σαν μαύρο μεγάλο σκυλί και είχε στο κεφάλι του δυο μεγάλα κέρατα.

Προχωρούσε με τρομερούς βρυχηθμούς εναντίον της και ήθελε να μπήξει στα πλευρά της τα κέρατά του.

Η αγία μας καταλαβαίνει ότι είναι ο σατανάς που θέλει να την σκοτώσει και οπλίζεται αμέσως με την δύναμη της πυρφόρου προσευχής της.

Εξορκίζει τον δαίμονα να φύγει και να εξαφανιστεί. Εκείνος, όμως, επιμένει και στέκεται μπροστά της με διάθεση απειλητική.

Η Μαρίνα τότε, φωτισμένη από το Θεό, πιάνει από το έδαφος ένα σφυρί που είχαν ξεχάσει οι βασανιστές της και μ’ αυτό άρχισε να χτυπά στο κεφάλι τον σατανά.

Με το ένα της χέρι κρατούσε το ένα του κέρατο και με το άλλο της χέρι τον χτυπούσε αλύπητα στο κεφάλι και στη ράχη.

Ο σατανάς ανίκανος να αντιδράσει ή να φύγει, δεχόταν τα χτυπήματά της με γοερές κραυγές πόνου και φόβου.

Όσο τον χτυπούσε, τόσο αυτός κόνταινε και μίκραινε, μέχρι που έγινε μια σταλιά και εξαφανίστηκε, αφήνοντας πίσω του τρομερές κραυγές ήττας και τρομερή δυσοσμία.

Η Μαρίνα είχε καταφέρει με τη δύναμη και τη βοήθεια του Θεού να πληγώσει και να ταπεινώσει τον καταραμένο δαίμονα.

Η δοκιμασία της αγίας μας είχε τελειώσει με τον νικηφόρο θρίαμβο της εναντίον του σατανά.

Για την πάλη αυτή που έγινε ανάμεσα στην αγία Μαρίνα και τον νοερό δράκοντα, οι αγιογράφοι ζωγραφίζουν την αγία μας να πιάνει τον σατανά και να τον χτυπά στο κεφάλι με ένα σφυρί.

13. ΟΥΡΑΝΙΑ ΟΠΤΑΣΙΑ

Μετά τον θρίαμβο της αγίας μας, από τη νίκη της πάνω στο σατανά, άστραψε από ουράνιο φως όλη η σκοτεινή φυλακή. Ενώ άκουγε τους δαίμονες να κλαίνε γοερά για την αποτυχία τους, έβλεπε τους αγίους αγγέλους να πανηγυρίζουν με αλαλαγμούς στον ουρανό για την ένδοξη νίκη της.

Ταυτόχρονα, ένας πελώριος φωτεινός Σταυρός εμφανίστηκε μπροστά της, που άρχιζε από τη γη και έφθανε μέχρι τον ουρανό. Πάνω από το Σταυρό πετούσε ένα κάτασπρο περιστέρι.

Η οπτασία αυτή φανέρωνε την παρουσία της αγίας Τριάδος. Το φως σήμαινε τον Πατέρα, ο Σταυρός τον Υιό και το περιστέρι το Άγιο Πνεύμα.

Το περιστέρι πλησίασε την αγία μας και με ανθρώπινη φωνή της λέει:

- Χαίρε Μαρίνα, πιστή δούλη του Θεού! Νίκησες και ντρόπιασες το σατανά. Χαίρε σεμνή και ευλογημένη κόρη που μίσησες όλες τις γήινες απολαύσεις και αγάπησες με όλη την καρδιά σου το Χριστό. Χαίρε και ευφραίνου, γιατί πλησιάζει η ώρα της δόξας σου. Πλησιάζει η στιγμή που θα στεφανωθείς με το αμαράντινο στεφάνι της νίκης. Χαίρε φρόνιμη παρθένε, γιατί σε σένα ανοίγει τώρα ο Παράδεισος τις πύλες του για να απολαύσεις αιώνια τα αγαθά της Βασιλείας των Ουρανών.

14. ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣ

Με έκπληξη και θαυμασμό βλέπει την ουράνια οπτασία η αγία μας. Καταλαβαίνει πως αγαπημένος της Ιησούς την προετοιμάζει για την τελική νίκη.

Η χαρά της είναι μεγάλη, νιώθοντας πως έφτασε η ώρα που θα απολαμβάνει αιώνια χαρά και την αγάπη του λατρεμένου της Θεού.

Κάτι παράξενο όμως συμβαίνει πάνω στο σώμα της.

Οι πόνοι του σώματός της έχουν φύγει και οι πληγές της έχουν εξαφανιστεί! Έχει θεραπευτεί τελείως!

Αγαλλίαση και ευφροσύνη πλημμυρίζουν την ψυχή της. Με αισθήματα άπειρης ευγνωμοσύνης, ευχαριστεί και δοξολογεί τον Θεό.

- Σ’ ευχαριστώ, πολυαγαπημένε μου Σωτήρα, για όλες τις ευλογίες με τις οποίες στόλισες την ταπεινή σου κόρη. Σ’ ευχαριστώ, που με αξίωσες να Σε γνωρίσω και από τα βάθη της καρδιάς μου θερμά να Σ’ αγαπήσω. Σ’ ευχαριστώ, που με αξίωσες να υπομείνω για χάρη Σου τόσες θλίψεις και να νικήσω με τη δική Σου βοήθεια τον εχθρό μας σατανά. Αξίωσε με να αναγγενηθώ με το λουτρό του Αγίου Βαπτίσματος για να χαίρομαι παντοτινά μαζί Σου στην Ουράνια Βασιλεία Σου.

Μετά τη θερμή αυτή προσευχή της ένας σύντομος, γλυκός και ανάλαφρος ύπνος ήρθε να δώσει ανάπαυση και ξεκούραση στο ευλογημένο αυτό μικρό κορίτσι του Χριστού.

Η ευτυχία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της, γιατί αργά ή γρήγορα τα βασανιστήρια θα τέλειωναν και η αιώνια χαρά του Παραδείσου την περίμενε…

15. ΛΑΜΠΕΙ ΣΑΝ ΑΓΓΕΛΟΣ

Όταν ξημέρωσε διέταξε ο Ολύβριος τους στρατιώτες να δουν αν η Μαρίνα πέθανε στη φυλακή. Όμως, αν ήταν ακόμα ζωντανή να την φέρουν αμέσως μπροστά του.

Οι στρατιώτες που ήρθαν στην φυλακή για να διαπιστώσουν αν ζει ή αν πέθανε δεν πίστευαν στα μάτια τους απ’ αυτό που έβλεπαν. Το ίδιο έκπληκτος έμεινε και ο Ολύβριος με όλο το δικαστικό σώμα, αλλά και όλο το πλήθος των ανθρώπων, όταν αντίκρισαν μπροστά τους την Μαρίνα να λάμπει σαν άγγελος από ομορφιά και χάρη, χωρίς να φαίνεται πάνω της ούτε ένα δείγμα από τις πληγές που είχε πρωτύτερα.

Ένας μεγάλος θαυμασμός απλώθηκε σ’ όλο τον κόσμο και επιφωνήματα χαράς αντηχούσαν απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ όλο αυτό το πλήθος, που έβλεπε με συμπάθεια και αγάπη τη νεαρή Χριστιανή.

Ο Ολύβριος, ο οποίος με τίποτε δεν ήθελε να παραδεχτεί πως ο Χριστός θαυματουργεί, της λέει:

- Βλέπεις, Μαρίνα, πως οι μεγάλοι μας θεοί και κυρίως η θεά Αφροδίτη σε αγαπά! Λυπήθηκαν την ομορφιά σου και θεράπευσαν τις πληγές σου. Δείξε, λοιπόν, και συ την ευγνωμοσύνη σου σ’ αυτήν και έλα να θυμιάσεις το άγαλμά της. Μάλιστα, σου προτείνω να γίνεις και συ ιέρειά της όπως ο πατέρας σου…

- Ανόητε και ασεβή Ολύβριε, ακόμα δεν κατάλαβες ότι ο αγαπημένος μου Ιησούς Χριστός με θεράπευσε και όχι οι ψεύτικοι θεοί σας; Τόσο πολύ σας έχει δέσει σφιχτά με τα σκοτεινά δεσμά της πλάνης ο δαίμονας, ώστε να μη μπορείτε να δείτε την αλήθεια και να φύγετε μακριά από την απάτη των ειδώλων; Πιστέψετε όλοι στο Χριστό και θα δείτε τότε το φως του Χριστού να φωτίζει τις καρδιές σας.

Το πλήθος του κόσμου κοιτούσε με θαυμασμό την αγία μας και άκουγε με προσοχή τα λόγια της. Πολλοί ήδη άρχισαν να προβληματίζονται με την ανόητη ειδωλολατρική θρησκεία τους και να πιστεύουν σιγά - σιγά στο Θεό της αγίας μας.

16. ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Τα τελευταία λόγια της αγίας μας εξόργισαν πολύ τον έπαρχο Ολύβριο. Ο πληγωμένος του εγωισμός, επειδή δεν κατάφερε να υποτάξει την Μαρίνα, του έχει φέρει παραλογισμό. Σαν παράφρονας, με αφρισμένο στόμα από την οργή και το μίσος, διατάζει νέα μαρτύρια για την αγία μας.

Οι βασανιστές, όμοιοι με αυτόν στο σαδισμό και την κακία, εκτελούν αμέσως τις διαταγές του. Κρεμάνε πρώτα γυμνή από ένα δένδρο την αγία μας και μετά αρχίζουν να καίνε με αναμμένες λαμπάδες όλο το κορμί της.

Οι φλόγες τρώνε λαίμαργα το κοριτσίστικο σώμα και φέρνουν στην αγία μας μεγάλους και τρομερούς πόνους.

Και τούτο το μαρτύριο υπομένει η Μαρίνα με αξιοθαύμαστη υπομονή και προσευχή, που κάνει όλο τον κόσμο να την συμπονάει.

Δίπλα από το δέντρο που είναι κρεμασμένη η αγία μας βλέπει ο Ολύβριος ένα πελώριο καζάνι, στο οποίο μέσα βράζει και κοχλάζει το νερό. Το κοιτάζει και μονολογεί:

- Αυτό σου χρειάζεται Μαρίνα… Αυτό σου αξίζει… Να λιώσουν μέσα σ’ αυτό οι σάρκες σου και πιο πολύ το στόμα σου που με φαρμάκωσε με τα λόγια σου.

Διατάζει αμέσως τους στρατιώτες του να φέρουν την αγία και να την πετάξουν μέσα στο κοχλαστό νερό. Εκείνοι εκτελούν αμέσως την διαταγή του και πετούνε μέσα στο ζεματιστό νερό την αγία μας.

Η Μαρίνα, που είδε το καζάνι με το νερό σαν ευκαιρία να βαπτιστεί, προσευχήθηκε στο Θεό με δυνατή φωνή και είπε:

- Κύριε μου, γλυκύτατε Ιησού, συ που άκουσες την επιθυμία της καρδιάς μου για να βαπτιστώ, κάνε το θαύμα σου και το καζάνι τούτο με το καυτό νερό ας γίνει η κολυμβήθρα της σωτηρίας μου, που θα με ντύσει με το καινούριο ένδυμα της αφθαρσίας.

17. ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΣΗΜΕΙΑ

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τα λόγια της και έγινε μεγάλος σεισμός. Μια λάμψη τρομερή ήρθε σαν αστραπή και έκατσε πάνω από το καζάνι. Ξαφνικά ένα κατάλευκο περιστέρι εμφανίζεται να κρατά στο ράμφος του ένα πανέμορφο στεφάνι.

Όλος ο κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την αναπνοή να δει τι θα συμβεί.

Σε λίγο φωνές χαράς και θαυμασμού γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Βλέπουν όλοι να κάθεται πάνω στο καζάνι ένας πύρινος στύλος από λαμπρό φως και πάνω απ’ αυτόν να σχηματίζεται ένας πελώριος φωτεινός Σταυρός.

Βλέπουν μετά την αγία μας να σηκώνεται από το καζάνι, λουσμένη όλη μέσα στο φως και να λάμπει το πρόσωπό της τόσο πολύ, λες και ο ίδιος ο ήλιος είχε καθίσει πάνω της και έλαμπε από κει τον κόσμο όλο.

Όλο το πλήθος των ανθρώπων ξέσπασε τότε σε χειροκροτήματα και επιφωνήματα χαράς. Όλοι δε φώναζαν δυνατά, πως ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Θεός της αγίας Μαρίνας, ο Θεός των Χριστιανών.

Ο Ολύβριος τα έχει χαμένα. Βλέπει όλους να ομολογούν πίστη στον Χριστό και γίνεται θηρίο ανήμερο από θυμό. Διατάζει τους στρατιώτες του να χτυπάνε αλύπητα όποιον λέει πως πιστεύει στο Χριστό, πιστεύοντας ότι με το φόβο θα μπορούσε να συγκρατήσει την όλη κατάσταση. Σάλος και ταραχή απλώνεται τριγύρω από τον τόπο της δίκης.

Τα θαύματα, όμως, του Θεού συνεχίζονται.

Όλοι βλέπουν τώρα το περιστέρι, που καθόταν ψηλά στο Σταυρό, να κατεβαίνει και να πλησιάζει τη αγία Μαρίνα. Το βλέπουν να βάζει το πανέμορφο στεφάνι που κρατούσε στο ράμφος του πάνω στο κεφάλι της Μαρίνας και να της λέει με γλυκιά ανθρώπινη φωνή.

- Χαίρε ευλογημένη δούλη του Θεού. Έχε θάρρος και πάρε το στεφάνι αυτό που σου χαρίζει ο ουράνιος Πατέρας!

Έπειτα το θεϊκό αυτό Περιστέρι έρχεται να καθίσει ξανά πάνω στον αστραφτερό Σταυρό. Από κει ψηλά ακούγεται πάλι να τη φωνάζει μελωδικά και να της λέει:

- Έλα κοντά μας Μαρίνα. Έλα να απολαύσεις στη Βασιλεία του Θεού το άφθαρτο στεφάνι του Μαρτυρίου και της νίκης. Έλα να ξεκουραστείς από τα πολλά βάσανα που υπέφερες για την αγάπη του Χριστού!

18. 15.000 ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Τα λόγια αυτά, που ακούστηκαν από το Άγιο Πνεύμα, συγκλόνισαν το πλήθος του λαού που έβλεπε όλα αυτά τα παράδοξα και όλοι μαζί, σαν ένα σώμα, φώναζε συνεπαρμένο:

- Όλοι μαζί με το Χριστό! Μόνο ο Θεός των Χριστιανών είναι ο αληθινός Θεός. Αυτόν πιστεύουμε και για χάρη του ακόμα και ας πεθάνουμε!

Νέοι, γέροι, άνδρες, γυναίκες, κοπέλες, φώναζαν όλοι δυνατά και ομολογούσαν την πίστη τους στο Χριστό.

Ο Έπαρχος, ο οποίος βλέπει το λαό να βρίζει τώρα τα είδωλα και να ομολογεί πίστη στον αληθινό Θεό των Χριστιανών, τα χάνει, θυμώνει, γίνεται έξω φρενών και διατάζει άγριες σφαγές.

Οι δρόμοι και οι πλατείες της Αντιόχειας πλημμυρίζουν από το αίμα των αγίων μαρτύρων. Χιλιάδες είναι οι ειδωλολάτρες που βαπτίζονται εκείνη την ημέρα Χριστιανοί στο ίδιο τους το αίμα. Το αίμα της θυσίας και της ομολογίας στο Χριστό.

Ο αντίχριστος έπαρχος Ολύβριος έκανε την ημέρα αυτή όλη του την επαρχία ένα απέραντο νεκροταφείο. Όπου και αν περνούσες έβλεπες παντού χιλιάδες κορμιά ηρώων της πίστεως να κείτονται νεκρά. Το έγκλημα του παρανοϊκού Έπαρχου είχε πάρει μορφή τραγωδίας.

Λέγεται πως εξόντωσε εκείνη την περίοδο 15.000 άνδρες Χριστιανούς. Στον αριθμό αυτό δεν πρέπει να υπολογίσουμε τα αναρίθμητα πλήθη των γυναικών και των παιδιών, που θυσιάστηκαν και αυτά για την πίστη τους στον Ιησού Χριστό.

19. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ

Ο έπαρχος Ολύβριος, όταν είδε πως εξ αιτίας της αγίας Μαρίνας όλη η πόλη ξεσηκώθηκε και πίστεψε στο Χριστό, αποφάσισε να τελειώνει μια και έξω με την νεαρή Χριστιανή. Διέταξε τους στρατιώτες του να την πάρουν στον τόπο της εκτέλεσης και να την θανατώσουν.

Όλος ο λαός, μόλις έμαθε για την απόφαση αυτή του ειδωλολάτρη Έπαρχου, πικράθηκε πολύ, επειδή θα έχανε αυτήν που έγινε αιτία να γνωρίσουν όλοι τον αληθινό Θεό. Μέσα σε ελάχιστη ώρα πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε δίπλα της για να την ακολουθήσουν με προσευχές και δάκρυα στην τελευταία της στιγμή.

Η Μαρίνα το βλέπει αυτό σαν μια ευκαιρία για να τονώσει με τη δύναμη της πίστης της τους νέους Χριστιανούς. Τα λόγια της πέφτουν σαν σταγόνες ουράνιας δροσιάς στις διψασμένες ψυχές. Τους διδάσκει και τους νουθετεί να φυλάξουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους την αγία πίστη στου Χριστού και να γνωρίζουν ότι ο Κύριος θα τους ανταμείψει στην άλλη ζωή με τα πλούσια δώρα της Βασιλείας των Ουρανών.

Η πομπή έφθασε τώρα στο μέρος της εκτέλεσης και η αγία μας γονάτισε να προσευχηθεί πρώτα στον αγαπημένο της Σωτήρα Χριστό, πριν αφήσει στα πατρικά Του χέρια την βασανισμένη της ψυχή.

Την ώρα που προσευχόταν για τελευταία φορά έγινε μεγάλος σεισμός, σε σημείο που τρομοκρατήθηκε ο δήμιος και του έπεσε από τα χέρια το ξίφος.

Η αγία μας έδωσε θάρρος στο δήμιο να πάρει ξανά το ξίφος και να εκτελέσει την εντολή που έλαβε. Με θλίψη στην καρδιά υπάκουσε ο δήμιος στην εντολή της δούλης του Θεού.

Η Μαρίνα σήκωσε το κεφάλι της ψηλά στον ουρανό και χαμογέλασε γλυκά σ’ Εκείνον που είχε αγαπήσει με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Ο Ιησούς είχε έρθει να παραλάβει την ψυχή της αγαπημένης Του κόρης.

Ο τόπος ευωδίασε και ένα μεθυστικό ουράνιο άρωμα απλώθηκε παντού, μόλις το ξίφος του δήμιου έπεφτε με δύναμη στο αγιασμένο κεφάλι της δεκαεξάχρονης μεγαλομάρτυρας Μαρίνας, για να στείλει την αγιασμένη της ψυχή στην αγκαλιά του πολυαγαπημένου της Ιησού! Η πρόσκαιρη ζωή της είχε μόλις τελειώσει ηρωϊκά και γενναία. Τώρα άρχιζε η παντοτινή χαρά και αιώνια ευτυχία της στον πανευφρόσυνο Παράδεισο.

Ήταν 17 Ιουλίου του 286 μ.Χ.

___________________________

(Βίος υπό του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη, Εκδόσεις Φως Χριστού) 

 ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Μνηστευθεῖσα τῷ Λόγῳ Μαρίνα ἔνδοξε, τῶν ἐπιγείων τὴν σχέσιν πᾶσαν κατέλιπες, καὶ ἐνήθλησας λαμπρῶς ὡς καλλιπάρθενος· τὸν γὰρ ἀόρατον ἐχθρὸν κατεπάτησας στερρῶς ὀφθέντα σοὶ Ἀθληφόρε. Καὶ νῦν πηγάζεις τῷ κόσμῳ τῶν ἰαμάτων τὰ δωρήματα.