ΠΑΝΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ…

ΠΑΝΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ…

Είτε πας σε μοναστήρι,
είτε μείνεις μόνος,
είτε παντρευτείς,
όποιο δρόμο κι αν διαλέξεις,
αν δεν κάνεις δουλειά μέσα σου,
δεν αλλάζει τίποτε ουσιαστικά!

Όπως ήσουν,
έτσι και θα μείνεις για πάντα.

ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ (του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστοδούλου)

ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ

Δια μέσου των αιώνων πολλοί εκ των μοναχών ανεδείχθησαν πραγματικοί κοινωνικοί εργάται πού προσέφεραν ό,τι είχαν στην υπηρεσία του συνανθρώπου, που ανήκε είτε στην μεγάλη οικογένεια της ανθρώπινης κοινωνίας, είτε στην μικρή του κοινοβίου. Συμπληρωματικά θα θέλαμε να πούμε πως όσοι προκρίνουν κι ακολουθούν τον μοναχικό βίο δεν είναι απαραίτητα εχθροί του κόσμου. Δεν παραδεχόμαστε πως οι μοναχοί εμίσησαν τούς ανθρώπους του κόσμου.

Μπορεί να εμίσησαν την αμαρτία του κόσμου, τις ψυχοκτόνες συνήθειές του, τις παγίδες του, τη βαβυλωνιακή του βοή. Όμως δεν μπόρεσαν ποτέ να μισήσουν τον άνθρωπον, πού πάντα τον είδαν σαν αδελφό τους και σαν παιδί του Επουρανίου Πατέρα.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Δίκαιος, Όσιος, Μάρτυρας, Απολογητής, Ομολογητής, Οσιομάρτυρας, Ιερομάρτυρας κ.α.;

 ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Δίκαιος, Όσιος, Μάρτυρας, Απολογητής, Ομολογητής, Οσιομάρτυρας, Ιερομάρτυρας κ.α.; 

Στους προχριστιανικούς χρόνους (Μωσαϊκός Νόμος) επικρατούσε η άποψη ότι Άγιος είναι μόνο Ένας, ο Θεός.

Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ο Απόστολος Παύλος αποκαλεί Αγίους όλους τους βαπτισμένους Χριστιανούς, που ζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, που αγωνίζονται για την σωτηρία της ψυχής τους και που επιδιώκουν να κατακτήσουν την Βασιλεία του Θεού (Ρωμ. α',7 - Α' Κορ. α',1-2 - Εβρ. ς',10). 

Στον 4ο αιώνα ο τίτλος "Άγιος" αρχίζει να αποδίδεται μόνο σε λίγους εκλεκτούς "φίλους του Θεού", που ξεχωρίζουν για το μαρτύριό τους, για την ζωή τους και για τα θαύματά τους. Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας όμως τονίζει: "Άγιος είναι εκείνος που είναι καθαρός από κακία και αμαρτήματα". 

Οι ομάδες (χοροί) των Αγίων έχουν σήμερα ως εξής:

«ΕΚΕΙΝΟΝ ΔΕΙ ΑΥΞΑΝΕΙΝ ΕΜΕ ΔΕ ΕΛΑΤΤΟΥΣΘΑΙ» (Ιωάν. 3, 30)

 «ΕΚΕΙΝΟΝ ΔΕΙ ΑΥΞΑΝΕΙΝ ΕΜΕ ΔΕ ΕΛΑΤΤΟΥΣΘΑΙ»

(Ιωάν. 3, 30)

Τι υπέροχα, τρυφερά, και ταπεινά λόγια είναι αυτά που είπε ο Πρόδρομος και Βαπτιστής του Χριστού, για να εκφράσει τον θεϊκό έρωτα που είχε βαθιά μέσα στην ψυχή του!

«ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΥΞΑΝΕΙ, ΕΓΩ ΔΕ ΝΑ ΕΛΑΤΤΩΝΟΜΑΙ». (Ιωάν. 3, 30)

 
Και αυτά τα λόγια δεν ήταν απλώς μια διδασκαλία του Βαπτιστή Ιωάννη, μα έγιναν βίωμά του! 
Ο πρόδρομος ήταν η πρώτη ψυχούλα, που εγκαινίασε τον θεσμό της μαρτυρικής αγάπης, της αλληλοπεριχώρησης και του θεϊκού έρωτα για χάρη της Αγ. Τριάδος!

Ήταν την στιγμή που ο ταπεινός Ιωάννης συνάντησε  τον ταπεινό Ιησού, στον Ιορδάνη Ποταμό. Τότε που ο μέγας ασκητής και κήρυκας της Μετανοίας Ιωάννης, βαπτιζει τον Αναμάρτητο Κύριο ημών Ιησού Χριστό! Ελκύστηκε τότε τόσο πολύ από την θεία χάρη που αξιώθηκε να γίνει μάρτυρας της ενότητας και αγάπης του Τριαδικού Θεού προς το ανθρώπινο γένος! 

Λέει η Αγία Γραφή: Αμέσως όταν εβγήκε ο Ιησούς από το νερό, είδε ο Ιωάννης να σχίζωνται οι ουρανοί και το Πνεύμα του Θεού, ωσάν περιστερά, να κατεβαίνει εις Αυτόν. Και ήλθε φωνή από τον ουρανούς, που έλεγε· “συ είσαι ο Υιός μου ο Αγαπητός, στον οποίον εγώ έχω τελείως ευαρεστηθεί”. (Μαρκ. 1, 10-11)

ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ!

★. 　☆　　　 ｡☆　　.　　　★・｡　・　 ☆　　★ . . ｡
☆　ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ!.★・ ｡ 　☆　

Μια νύχτα, κάποιος άνδρας, είδε ένα όνειρο.
Ονειρεύτηκε, ότι περπατούσε με το Χριστό σε μία όμορφη παραλία.

Μπροστά του, ψηλά στον ουρανό
σαν σε οθόνη κινηματογράφου, έβλεπε σκηνές από τη ζωή του
ενώ κοιτάζοντας πίσω στην αμμουδιά,
έβλεπε το ζευγάρι από τα ίχνη
που άφηναν οι πατημασιές τους στην υγρή άμμο.

ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΔΥΟ ΑΓΙΑΣΜΟΙ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ;

Σε τι διαφέρουν οι δύο Αγιασμοί των Θεοφανείων; 

«Που έγκειται η διαφορά των δύο Αγιασμών, της πρώτης αγιάσεως κατά την παραμονή και της δεύτερης κατά την ημέρα των Φώτων, εφ’ όσον οι ακολουθίες είναι οι ίδιες, και σε τι ειδικότερο χρησιμοποιείται ο καθένας;» 

Και στις δύο περιπτώσεις τελείται η ίδια ακριβώς ακολουθία, με μόνη τη διαφορά ότι ο «πρόλογος» της μεγάλης καθαγιαστικής ευχής, δηλαδή από το «Τριάς ὑπερούσιε...» μέχρι το «συνεχόμενος φόβῳ ἐν κατανύξει βοῶ σοι», διαβάζεται μόνο κατά την ημέρα των Θεοφανίων, ενώ κατά την παραμονή η ευχή αρχίζει από το «Μέγας εἶ, Κύριε...».

Ο «πρόλογος» αυτός δεν είναι καν ευχή αλλά πανηγυρικό εγκώμιο της εορτής, που βέβαια δεν αλλοιώνει καθόλου την ουσία της ακολουθίας στην οποία αποτελεί μεταγενέστερο και εμβόλιμο στοιχείο.

 Επομένως και της παραμονής και της εορτής ο Αγιασμός είναι ακριβώς ο ίδιος, «μέγας Αγιασμός» και στις δύο περιπτώσεις. 

ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΣ!!!!

✿⊱╮ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΣ!!!!

Μια σκοτεινή νύχτα, έπιασε μια καταιγίδα κάποιον στον δρόμο.

Χτυπάει την πρώτη πόρτα που συναντά.
- Ανοίξτε μου σας παρακαλώ να γλυτώσω από τούτο το κακό.
- Α, δεν μπορώ, λέει μια αυστηρή φωνή από μέσα, εγώ είμαι η «Δικαιοσύνη». Είσαι άξιος της τιμωρίας αυτής. Δικαίως έρχεται στο κεφάλι σου. Εγώ την έστειλα!

Χτυπάει κι άλλη πόρτα παρακεί…
- Άνοιξε μου, λέει, να προφυλαχτώ.
- Εδώ μένει η «Αλήθεια», λέει μια φωνή από μέσα! Ποτέ δεν σου άρεσε η συντροφιά μου. Πώς με θυμήθηκες τώρα;

Κι ο ταλαίπωρος άνθρωπος προχώρησε απελπισμένος.
Χτυπάει τρίτη πόρτα τώρα.
- Άνοιξε μου σε παρακαλώ. Ποιος κάθεται εδώ;
- Το «Έλεος», απαντά μια πρόθυμη φωνή από μέσα και την ίδια στιγμή η πόρτα ανοίγει. Πέρασε μέσα φίλε μου, του λέει, τόσο καιρό σε περίμενα! Φόρεσε αυτά τα καθαρά, καινούργια ρούχα, για σένα τα έχω, ξεκουράσου τώρα!